Bazı şeylerin hiç değişmeyeceğini düşünüyoruz. Siyasete katılım da bunlardan biri. Ne kadar kavga edersek edelim, ne kadar çirkefleşirsek çirkefleşelim, yozlaşırsak yozlaşalım kitlelerin seçim dönemlerinde sandığa gidip oy atacağını, siyasi haberleri ne olursa olsun takip edeceğini, sosyal medyada siyasi içerikli paylaşımlar yapmaya devam edeceği ön kabulünü yaşıyoruz.

Oysa geçen yılki seçimlerde tam 4 milyon 904 bin 672 yurttaş ilk kez oy kullandı. Cumhuriyetin 100. yılı olması ve muhalefet blokunun 20 yılı aşkın süregelen iktidara karşı ortak hareket etmesi gibi nedenlerle, zaten önceden de yüksek olan seçime katılım oranları görülmemiş seviyelere ulaştı. (İlk turda yüzde 87.04, ikinci turda yüzde 85.71)

Bu bile pek çoğumuzu memnun etmedi ama acaba gelecekteki seçimlerde bu siyasetimiz bu sayıları yakalayabilecek mi? Bu soruya şimdiden yanıt vermek zor ama tüm partilerin  farkında olmadıkları veya kafa yormadıkları bir ayrıntıdan söz etmek isterim. Giderek daha çabuk sıkılan bir seçmen topluluğuyla karşı karşıyalar.

“Z kuşağı” olarak adlandırılan günümüz gençliği için vazgeçmek hiç olmadığı kadar ciddi ve itibarlı bir seçenek. Bunu, iş dünyasında gündeme gelen “sessiz istifa” kavramıyla birlikte incelersek yeni kuşağın var olmadıkları, hiçe sayıldıkları alanlarda bulunmama, bulunmak zorunda olsalar bile pasif bir tutum sergileme gibi bir yönelimleri olduğunu düşünüyorum ve oy kullanmamanın kanuni bir yaptırımı olsa da söz konusu yasalar, hukuk terimiyle “kadük” olmuş durumda.

Bu eğilimi 80'ler ve 90’lardaki apolitikleşmeye benzetebilirsiniz ama günümüzde futbol, tiyatro, sinema gibi görsel ve duygusal olarak tetikleyici ve gelenekleri sağlam seyir etkinlikleri bile izleyici sayılarını nasıl koruyacaklarına kafa yoruyor. (Maç sürelerini azaltmak, dijital ve etkileşimli tiyatro yaklaşımları…) 

“Takipçiler”inden hem seyir hem de katılım eylemi bekleyen siyaset kurumunun bunu düşünmemesi bayağı ilginç.

Günün sonunda siyaset de kitleleri birkaç yılda bir yapılan kazan-kaybet odaklı seçim ikilemi dışında bir şeyler sunmak zorunda. Üstelik bu sunumlar basmakalıp sözler, türlü yüzsüzlükler, bayağı davranışlardan ibaret olmasa iyi olur. Çünkü sosyal medyanın bir abartma ve allayıp pullama gücü olsa da söz konusu siyasetçiler ve ürettikleri içerikler olduğunda o da bir yere kadar.

Evet sonuçta artık siyasetçiler de birer içerik üreticisi ve görsel, işitsel alanda oldukları her an aslında kendileriyle ilgili bir sunum yapıyorlar ve bu halleriyle ortalama bir influencer’ın yaratıcılığından bile uzak olduklarını düşünüyorum.

Elbette siyasetin ağır başlılığından, partilerin kurumsal kimliğinden, ülke meselelerinin ciddiyetinden söz edebiliriz ama gösteri toplumu çağında bunlar giderek reytingi düşen değerler.

Siz ne dersiniz? Siyasetçiler ciddiyeti elden bırakmamalı mı yoksa yaratıcılığa ağırlık vererek farklı biçimlerde kitlelere seslenmenin yollarını mı aramalı?