Macera dolu bir mutfak! Y. Bekir Yurdakul’un yazısı...

Alışkanlıklarımızın, gündelik durağan işlerin ne çok yeri var yaşamımızda! Her şeyin konumu, etkisi, görevi, işlevi, ne zaman nasıl kullanılacağı, ne işe yarayacağı ezber ettiğimiz işler arasında...

Beklenmedik (ya da bile isteye yaşanan) bir değişiklik Cahit Sıtkı’nın “Alıştığımız bir şey(di) yaşamak...” dizelerine sığdırdığı gündelik akışı bir süreliğine de olsa farklılaştırıverir. İşte o zaman yenilenmek, çevremizde / ortamımızda ne varsa hepsini yeniden tanımak, tarif etmek çalar kapımızı.

Ev, işyeri, okul, yaşadığımız sokak... Her ortam için sanki değişmez kuraldır bu tekdüzelik. Öyle ki sokağımızdan eksilen bir ağacın, bizi terk eden sokaktaki dostlarımızdan birinin yokluğunu neden sonra fark ederiz.

PİA’NIN ÇAĞRISI

Alışmışlık hallerimizin bir sonucu da başka, farklı açıların sunduğu görüntüyü kaçırmak ya da onu hepten kıymetsiz bilmektir. Çiçek açan ya da meyveye duran ağaç, yavrulayan bir sokak hayvanı, evden eksilen bir eşya dikkatimizden rahatlıkla kaçabilir.

Oysa hayata, bulunduğumuz ortama, çevremize farklı bakış açılarından göz atmak; değişeni, yeniyi, başkayı görmek bizi bu durağanlıktan çıkarabilir. Ne denli aynı gibi görünse de alıştığımız her ortam aslında her an bir başkalık sunma gizilgücünü de taşır içinde.

İşte “Pia’nın Mutfağında Neler Oluyor?” üst başlıklı beş kitaplık dizide Özgür Danışman, evimize, hayatımıza, yakın çevremize farklı, başka bir gözle/ başkasının penceresinden bakmanın bize sunacağı varsıllığı anımsatıyor.

Elbette değerlidir edindiğimiz tecrübelerin ışığında oluşan görüşlerimiz, düşüncelerimiz. Ne ki onlar da durağanlığı reddeden hayatın akışı içinde bakım ister. Saplanıp kaldığımız tutum ve davranışlar, içine düştüğümüz ötekileştirme halleri ve ayrımcılık, “en iyi benim” böbürlenmelerinin bizi götüreceği istasyon da bellidir bize sunacağı kısır yolculuk da.

SIMSICAK BEŞ ÖYKÜ

Özgür Danışman’ın beşibiryerdesinin arka bahçesinde dolaşmalara noktayı koyup hem Pia’yı tanımanın hem de birer birer öyküleri anımsa(t)manın vaktidir.

Pia, can dostlarımızdan biri, öykülerimizde kendisini mutfaktan sorumlu sayan “evin sevimli dostu”. Aslında yazara sorarsanız, mutfak Pia’nın zaten.

Beş kitabın kapağında da Neslihan Özceylan’ın sıcak, yumuşak desenleriyle var ettiği görüntüsü; kırmızı dili, siyah burnu, koca kulaklarıyla çoktan tanıdınız onu. Elbette öyküler boyunca da gülümsüyor Özceylan’ın başarılı resimleri. Şimdi Pia’nın mutfağına (aslında hepimizin mutfaklarına) bir de onun gözüyle bakalım:

İŞTE PİA’IN MUTFAĞI!

Nedendir bilinmez, bir yarıştır gidiyor Pia’nın mutfağında. “Ben olmasam...” diye başlayınca söze buzdolabı... arkası geliyor. Kafası karışıyor herkesin, hepsinin bir işi, işlevi olduğunu bilen Pia’nın. Patatesin kıkırdayışlarına karışan sesiyle bitiyor bu iddialaşma.

Çarşıdan gelinmiş de her şey, temizlik gereçleri bile, masaya yığılmış da orada unutulmuş mu? Nasıl kalksın onca yükün altından o zarif mutfak masası? Pia onun da yardımına koşuyor.

Anlaşılan bugün rahat yok Pia’ya! Nasıl girmiş o mercimek tanesi pirinç dolu kavanoza? Hem pirinçlere ne oluyor da şamata edip Pia’nın uykusunu kaçırıyorlar? Neymiş? Kırmızıymış, yassıymış, yabancıymış... Ne işi varmış aralarında...

Pencerenin önündeki saksı neden üzgün öyle? Oysa cam açık, arada kuşlar konuyor bir kıyısına ama bir işe de yaramalı küçük yeşil saksımız. Minik serçenin önerisi ve sabırlı olma çağrısı güldürüyor kırgın saksıyı.

Gün geceye dönerken mutfak kapısından bahçeye süzüldü Pia. Gökyüzünün süsü koca Aydede, kovaya mı düşmüş? Olsun, Pia’nın öyle çok arkadaşı var ki biri çıkıp yardımcı olur Pia’ya. Akıllı Baykuş koşup geldi bile...

Ne “maceralı bir yer”miş meğer mutfak! Sizin mutfağınız da farksızdır bence ama bana kalırsa önce Pia’nın mutfağına bir uğrak verin derim. Fena mı Pia’yla da tanışırsınız.

Pia’nın Mutfağında Neler Oluyor? (Ah Aydede Vah Aydede, En İyi Benim, Kahraman İş Başında, Kavanozdaki Mercimek, Sıkılan Saksı) / Özgür Danışman / Okuryazar Yayınevi / 98 s. / 3+ / 2022.