Öyküler de ‘yolda’dır şarkılar da... Y. Bekir Yurdakul’un yazısı...

SALGIN, SAVAŞ... DERKEN

Yığım yığış bir haykırış dolduruyor her an dünyamızı. Bin bir sıkıntı, karışıklık, kavga; her yer toz duman... Bir de salgın ki iki yıldır; hepsinden yaman! Ve savaş, salgını da gölgede bırakan!

Bu kara tablonun gölgesine sığınan birileri sanki şöyle sesleniyor:

“Kocaman sandığın dünyayı avuç içi ekranlara sığdırıp getirdik ayağına... Ne işin var sokaklarda, kurul ekran başına; korkma, kalmazsın bir başına... Oyna, eğlen kendi kendine gülerek; sokakmış, kırlarmış, şıkır şıkır akan dereymiş, suya inen kuşlarmış, deniz kıyısıymış... Boş ver bunlara, neyine gerek. Hepsi var ekranda...”

Seçim elimizde aslında. Bomboş, tatsız tuzsuz bir tekdüzeliğe teslim mi olacağız, yarattığımız / yakaladığımız / fark ettiğimiz o rengârenk dünyada, her şeye inat gülümseyerek hayatın tadını mı çıkaracağız?

Dahası düşüp yollara dünyayı, yanı sıra kendi dünyamızı keyifli, heyecan dolu bir yolculukla kendimiz mi bulacağız; bize bizden habersiz biçilmiş giysilerde sıkışık kalacak mıyız?

Liberman’ın YolAçık yapıtının daha ilk sayfalarında dolaşırken düşündüm dünyanın halini, çocuklarımıza (aslında kendimize de) dayattıklarımızı, gün geçtikçe kirlenen, betonlaşan, grileşen dahası güvensiz bir hale dönüşen “dışarı”yı.

Ne olursa olsun onca kirliliğin, korkutanların, taş atanların yanı sıra gülen gözler, çıkarsızca uzanan eller, yeşile bezenmiş kırlar, kendi rengiyle bizi karşılayacak hayatlar, sevinçle paylaşılacak ekmek de hep var olacaktır.

Çizim: ZEYNEP ÖZATALAY

NE GÜZELDİR ANSIZIN YOLA DÜŞMEK

Eminim, günümüz gençlerinin de düşlerini süslemektedir; inceden inceye tasarlanmış, çerçevelenmiş, “odadan odaya” yolculuklara hapsolmuş hayattan bir anlık olsun kaçmak, bir düşyolculuğa bırakmak birkaç gününü / kendini...

Sahi rastgele yola çıkmışlığınız var mıdır? Ya da nereye gideceğinizi bile isteye valizinizi / sırt çantanızı kucaklamışken kendinizi son anda hayatın akışına, rastlantıların el uzatışına bıraktığınız; akşam sofrasına ekmek almak üzere çıktığınız eve üç gün sonra döndüğünüz... olmuş mudur?

Çakılıp kalmaların, veriliye razı olmaların, yeni heves ve heyecanlara doğru yelken açmaları unutmaların vaat ettiği olsa olsa bomboş, birbirinin benzeri / kopyası, bulanık anlar / günler olur.

Böylesi günlerin katarına tıkılıp kalmayı kim ister? Yine de boyun eğeriz bu durağanlığa!

‘YOLA BİR DÜŞÜLDÜ MÜ...’

Döndüm işte Liberman’ın “Bak, yol açık / Haydi, durma yola çık!” çağrısına. Çok geçmeden “YolAçık” adlandırmasının fısıldadığı sözcük oyunuyla bir kaykayda, salıncakta, tahterevallide buldum kendimi.

“Yol”un kendi başına nasıl da çağrıcı, yol açıcı, kışkırtıcı olduğunu düşündüm.

Bunları düşününce de aklıma Attilâ İlhan’ın “Yola bir düşüldü mü ömür boyu gidilir” dizesiyle “ömür boyu sürsün yolculuklarınız, vazgeçmeyin merak etmelerden...” çığlığı düştü.

Sonra, “Yola çıkan aslında yolun zaten ve hep açık olduğunu şaşarak fark edecektir!” dedim kendime.

LIBERMAN’IN ÇAĞRISI

“Çocukken; ateş başında, derslikte, yolda, sokakta, radyoda dinlediği masalların renkli dünyasında hayalleriyle bol bol gezince” büyüdüğünde yola çıkıp bu kez kendi kurduğu masal dünyasında düşmüş yola / düşelim istemiş ya yollara...

Judith Malika Liberman’ın çağrısı da bu zaten çocuk yüreklere, yüreğindeki çocuğun türküsünü duymayı unutmayanlara... Unutanlara da...

Yalnızca anlatmak değil Liberman’ın tutkusu. Ezgiler / şarkılar da eşlik ediyor onun sözcüklerine. Dolayısıyla kadim çağlardan günümüze ağıp gelen masallara notalarla el ele el sallıyor YolAçık ve müzikli bir yapıta dönüşüyor. Dahası, “kendini bildi bileli çizen” Zeynep Özatalay’ın resimleri eşlik ediyor bu incelikli, zarif, inceden dokunduran, el uzatan yolculuğa.

YolAçık / Judith Malika Liberman / Resimleyen: Zeynep Özatalay / Redhouse Kidz / 36 s. / 4+ / 2021.