Uğur Mumcu da bombanın hedefi oldu

Numune Hastanesi’nin Acil Servisi’nin önü... Ortada bir masa. Etrafında sandalyeler. Masanın üstünde kağıtlar. Acının isimleri yazıyor üstünde. Şehir dışından gelenler önce o masaya geliyor. İsim arıyor. Yaşıyor mu yaşıyorsa durumu nedir, hangi serviste... “Ne yazık ki ölenlerin- yaralananların çoğu erken saatte şehir dışından gelenler” diyor masadaki genç adam. Patlamanın hemen ardından buraya gelmişler ve irtibatı sağlamaya çalışıyorlar. Arada bir ellerindeki megafonla anonslar yapıyorlar... Diğer hastanelerle de irtibat halindeler.

Acil kafeterya yazan bölüme yürüyorum. Orada da aileler bekliyor. Yüzlerinde derin endişe. Kafeteryada üst üste yığılmış sular, bisküvi, kolonya, hasta malzemeleri. Bir de plastik çiçekler. Camda bir ilan. “Ankara dışından gelip kalacak yeri olmayanlar 24 saat arayabilir.” Bu büyük Karanlığın içinde bir dayanışma ışığı. Yağmur başlıyor.. Akşamüstü 17.30 da... Bir araç geliyor içinden battaniyeler çıkıyor. Gece soğuk olur diye. Bu kadar çok insanın olduğu yerde devletin de çayıyla çorbasıyla olması hastane önündekilere destek olması gerekmez mi? Kimse yok. Ama olsun halkın dayanışması çok.

Numune Hastanesinde tedavi görenlerden biri de 22 yaşındaki Uğur Mumcu Şahin... Ankara’daki eylem için Malatya’dan gelmiş. Gazetemiz yazarı Uğur Mumcu’nun 24 Ocak 1993’te katledildiği sırada annesi de Uğur’a hamileymiş. Mumcu’nun katledilmesinden çok kısa bir süre sonra 14 Şubat 1993’de dünyaya gelince ailesi, oğullarının adını ‘Uğur Mumcu’ koymaya karar vermişler. Anne Şahin şöyle anlatıyor: “Uğur, önceki gün barış demek için Ankara’ya gelmişti. Patlamada ağır yaralandı, ameliyatlar geçirdi. Şu anda sağlık durumu iyi çok şükür, sağlık durumunun iyi olmasına seviniyoruz. Uğur Mumcu’nun katledilmesine o kadar çok üzülmüştük ki adını oğlumuzla yaşatmak istedik. Uğur Mumcu bombaların hedefi oldu. Oğlum da dün bombalı saldırıda yaralandı. Ne diyeyim ki...”