Tuvalet kâğıdı yok tablet verelim

Burası; tuvaleti, kaloriferi, kitaplığı, spor salonu, oyun alanı, rehber öğretmeni olmayan okullar ülkesi. Okullarımızın duvarları pis ve çıplak ama akıllı tahtalarımız var! Çocuklarımızın ayaklarında ayakkabı, sobaya atacak odun, tuvalette, kâğıt, sabun yok ama tabletlerimiz de mevcut! Yarın yeni bir öğretim yılı daha başlıyor Yaklaşık 18 milyon öğrenci ve bir milyon öğretmen 2015-2016 öğretim yılına başlayacak.

Eğitime erişim zor

Eğitim sistemi, varolan eşitsizlikleri daha da derinleştiriyor. Yoksul çocukların kaliteli eğitime erişimi çok zor. Okullar arasında kalite ve fiziksel olanaklar açısından uçurum var. PISA sonuçları, ortaöğretim programlarının akademik başarı açısından aynı nitelikte eğitim sunmadığının kanıtı.

Tüm bu yoksunluklara karşın öğretmenlerin sınıfta mucizeler yaratabildiğini biliyoruz. Tek bir öğretmenle bile iyi bir ilişkisi olan çocuk, okula gitmeyi daha çok seviyor, başarılı olmak için daha çok çalışıyor. Ancak ülkemizde yıllardır büyük bir “öğretmen kalitesi’’ sorunu var.

Öğretmen adaylarının 2014 Öğretmenlik Alan Bilgisi Testi’nde tüm alanlardaki ortalama net doğru sayıları kaygı verici derecede düşük.

Eğitim Reformu Girişimi’nin son eğitim raporunun “Sonsöz”ünü yazan Bilgi Üniversitesi öğretim üyesi Doç. Dr. Pınar Uyan Semerci, sorunu şu sözleriyle özetliyor:

“Düşük sosyoekonomik altyapıdan gelen çocuklar, daha az kaynağın ve yetersiz fiziki şartların bulunduğu ‘yoksul’ okullara erişebiliyor. Devlet okulları ve özel okullar arasındaki uçurum kadar çocuklara eşit imkânlar sağlaması beklenen devlet okulları arasında da gittikçe artan farklar gözlemleniyor.

Türkiye’de her çocuğa gerçekten eşit imkânlar sunmak istiyorsak, 13 yaşındaki bir kız öğrencinin ifade ettiği ‘eğitim hep çalışkana odaklanıyor, tembeli bir kenara atıyor’ cümlesini duyarak, eğitim politikalarını dezavantajlı, kırılgan çocuklar için farklı ihtiyaçlara duyarlı ve ayrımcı olmayan bir biçimde kurgulamak zorundayız.”