Tutuklu Oğuz Güven'den torununa şiir

Oğuz Güven, haftalardır göremediği torunu Aren’e şiir yazdı

Uçaklar geçiyor üzerimden.

Seslerini duyuyorum.

Dar ettiklerinden gökyüzünü, göremiyorum çoğunu.

Gördüklerim de oluyor ara sıra, mavi göğü kaplayan tellerin arasından.

Gözümü kırpmadan bakıyor, el sallıyorum.

Kırparsam gözümü, geçip gidecek kapsama alanımdan.

Beni her görüşünde “dede uçak” diye kucağıma atlayan torunum geliyor aklıma.

Bir hasret hançeri saplanıyor yüreğime, acıtıyor.

Daha iki buçuk yaşında Aren. Uçaklara tutkun.

Otomobilde, parkta, sokakta, gecenin bir karanlığında, en ücradaki uçağı ilk o görür.

“Anne uçak, baba uçak, dede uçak” diye sevinç ve heyecanla zıplar yerinde, yeri göğü inletip
hiç susmaksızın.

“Uçak gidiyor” diye diye, bulutların arasında kaybolana kadar bakar ardından. Aren’imin uçak geçerken duyduğu heyecanı, sevinçle sıçramasını, o masum gülüşünde, berrak
mutluluğunda neler hissettiğini, 36 metrekarelik gökyüzü mahkûmiyetinde anladım.

Özgürlüktü uçmak.

Esarete meydan okumaydı.