Reha Erdem’den bir pandemi komedisi

Nihal Yalçın: Tabii, bir üç ay kursa gittik. (gülüyor) Ben şöyle bir şey söylemek istiyorum, MUBİ’de bir Reha Erdem filmi giriyor diye herkes çok heyecanlı ama şunu bence belirtmemiz gerekiyor; ben bir kere başından beri hep bir laboratuvar olarak baktım bu işe. Hayran olduğum bir yönetmenle, bu koşullarda nasıl olacak, aklım hiç almadı… Ve ben üç gün çalıştım sadece, hem çok enteresan bir tecrübeydi hem de ben hayatımda bu kadar yorulduğumu hatırlamıyorum. Hiçbir şey yapmayıp bilgisayarın önünde otururken gerçekten omuzlarım falan tutuldu ve bunu Reha’ya uzun bir süre söyleyemedim. Bir kahve mi içsem acaba falan oldum… O anladı beni ‘Nihal, ara verelim, git kahve iç gel lütfen, ne yapıyorsun?’ dedi. ‘Reha ben çok yoruluyorum bu normal mi?’ dedim, o da dedi ki ‘Evet’, yani herkes aynı durumda… Bir kere Reha Erdem gibi bir ustanın böyle bir dönemde bir şey yazması, bunu yönetmesi ve kurgulaması ve bir film ortaya çıkarması bence çok kıymetli çünkü bu ustalıkta, yani onun mertebesine ulaşmış biri için, böyle bir şey yapmak bana o kadar kıymetli geliyor ki… Yani kendini bence yok ederek neredeyse, bence müthiş bir risk alarak… Çünkü iddiasız görünen iddialı bir iş aynı zamanda. Bir yandan da döküman niteliğinde. Oyuncu olarak ben Reha’yla yaşadığım tecrübeyi başka bir şekilde anlatırım ama çok enteresandı… Şu anda benim için hem travmatik hem de heyecan verici. Seyrederken de laboratuar seyrediyormuş gibi seyrettim. Kendi tecrübemi hatırlayıp bütün oyuncular aynı şeyi yaşadı mı diye düşündüm. Daha karanlık bir şey anlatıyorum ama… Enteresandı benim için, ve hiç Serkan’ı falan oynamadı bana Reha. Serkan dedi ya, hepimizi oynadı diye… Serkan seni zor buldu galiba, hiç oynamadı… (gülüşmeler)