Oradaydık...

Deprem anında İzmir’in en kalabalık noktalarından biri olan Çankaya’daydım. Sarsıntıyla beraber çevremdeki insanlar gibi büyük bir panik ve korku yaşadım. 1 dakika içerisinde Çankaya metro istasyonunun bulunduğu bölge binlerce insanla dolmuştu.

Korku, çığlık sesleri, siren sesleri, sinir krizi geçirenler, yakınlarına ulaşmak için ellerinde telefonla sağa sola koşuşturanlar...

Etrafımda ağır hasarlı bir bina görmedim ancak çok sayıda binanın camları kırılmıştı. İzmir’i bugüne kadar görmediğim ağır, metalik bir toz kokusu sarmıştı. O sırada evde yalnız olan eşimin güvende olduğunu öğrenmeye çalıştım, diğer taraftan da görevimi sürdürmek ve halkı bilgilendirmek için çalışmaya başladım.

Depremin en çok etkilediği Bayraklı’ya gittiğimizde küçük bir mahşer yeriyle karşılaştım. Yan yatan binalar, duvarları çatlayanlar, deprem 5 saniye daha sürse yerle bir olacak yapılar arasından geçerek Rıza Bey Apartmanı'na ulaştım. Ben alana ulaşana kadar birkaç kişi enkazdan çıkarılmıştı, AFAD ve Kızılay ekipleri İzmir Büyükşehir Belediyesi ekiplerine destek vermek için oradaydı. Onlarca kişi beton, demir ve ev eşyası yığınına dönmüş molozların etrafına çekilen güvenlik şeridinin arkasında yakınlarından gelecek iyi bir haber bekliyordu. Yüzlerinde bir insanın yüzünde o güne kadar görmediğim acı, kaygı ve umut ifadeleri vardı.

6 gün boyunca gece gündüz süren arama kurtarma faaliyetlerini izledim diğer meslektaşlarımla birlikte. Bizler de gazeteci olarak ağır bir travma yaşadık.

Bir taraftan alkış sesleriyle aldığımız mucize haberleriyle sevindik bir taraftan enkazdan sessizce çıkarılan cansız bedenlerin acısını yaşadık. Son enkaz kaldırılana kadar bir canın daha kurtulacağı ümidi ile haberlerimizi hazırladık.

Bu yaşadıklarımız hiçbir zaman unutulacak gibi değil. Yüreğimize oturan büyük acıyla ayrıldık deprem bölgesinden, tek tesellimiz ise bu felaketlerden çıkarılacak bir ders ihtimali.