‘Insanlar mutluysa demokrasi vardır’

İranlı şarkıcı, besteci ve yazar Mohsen Namjoo, 5 Ağustos’ta Cemil Topuzlu Harbiye Açıkhava Sahnesi’nde konser verecek. En son şubat ayında İstanbul’da izleyiciyle buluşan sanatçı, Türkiye’ye duyduğu ilgiyi de sık sık dile getiriyor. Yakın zamanda ülkesini terk edip Amerika’da yaşamaya başlayan ve New York Times’ın “İran’ın Bob Dylan’ı” diye nitelediği Namjoo, “İnsanlar mutluysa demokrasi vardır” derken, mutlu dinleyiciler istediğini söylüyor.

Son yıllarda Türkiye’ye birçok defa geldiniz, size olan ilgiyi nasıl buluyorsunuz?

Türkiye’ye ilk kez Şubat 2015’te geldim. Daha sonra aynı yıl aralıkta da geldim. Ondan birkaç sene önce Türkiye’deki arkadaşlarım tarafından müziğimin ülkede sevildiğine dair bilgilendirilmiştim. Ama ilk defa yüz yüze geldiğimizde tutkuyu ve heyecanı gördüm. Kesinlikle sürprizdi benim için, mutluluk vericiydi.

Kardeş Türküler’le proje

Türkiye’de yaşayan insanlar müziğinizi kendilerine çok yakın buluyorlar. Sizin de Türkiye’den etkilendiğiniz noktalar oluyor mu? Kimleri takip ediyorsunuz Türkiye’den?

Doğrusu, Türkiye’deki arkadaşlarımla samimi olmadan önce Türk müziği hakkındaki bilgim çoğunlukla Türk popüler müziğiyle sınırlıydı. Ama daha sonraları daha entelektüel müzisyenlerle tanıştım. En çok Erkan Oğur ismini verebilirim, çok ilgimi çekmişti. Ayrıca, Taksim Trio’nun müziğini takip ediyorum. Son geldiğimde ise arkadaşımın arkadaşı vasıtasıyla tanıdığım Kardeş Türküler, harikalar. Yakın zamanda Kardeş Türküler’le birlikte konser vermeyi ve birkaç şarkı kaydetmeyi umuyoruz.

Kariyerinize başlarken gelecek hakkında nasıl hayalleriniz vardı. Onlardan ne kadarı gerçekleşti?

20 yaşında, Tahran Üniversitesi’nde 1. sınıf öğrencisiyken kitap yazdım, ergenliğimde yaşadıklarımla ilgili. 2 yıl önce yayımladım o kitabı. İlk hedefimse hoca ve araştırmacı olmaktı, ünlü bir müzisyen olmak değil. O hayalim gerçekleşmedi ama başka şeyler oldu. Şimdi de istesem hoca olurum aslında. Atölyeler düzenlemek istiyorum her yerde, özellikle de İstanbul’da. Onun dışında, aklımda hâlâ bazı müzikal fikirler olduğunu da söyleyebilirim. Şu an bir şeyler yazmaya başladım. 10-12 albümlük bir fikir, bunu yeterli zamanım ve param olduğunda gerçekleştireceğim.

Sizin bir de eğitimci kimliğiniz var. Hatta politik sorunlar yaşamanız üniversite yıllarına dayanıyor eğer yanılmıyorsam. Şu an ülkemizde de binlerce üniversite öğrencisi cezaevinde özgürlüklerinden yoksun. Bunların arasında da birçok hayranınızın bulunması sürpriz olmaz. Onlara ne söylemek istersiniz?

Üniversiteyi politik nedenlerle değil, eğitim sisteminin kötülüğü yüzünden bıraktım. O zamanlar ortam bir müzik üniversitesine göre dogmatikti. Ben de dolayısıyla mutlu değildim. Neyse ki, şimdi yeni jenerasyonlar tarafından bana söylenen, ortamın benim zamanıma göre daha iyi olduğu. Mükemmel değil, ama daha iyi. Genç fikirler var. En azından biraz daha açık fikirliyiz. Müziklerini geleneksel müziğe uydurmuyorlar, kalıplara sokmuyorlar. Öğrencilere bir şey söylemek gerekirse, durum biraz karmaşık. Bu dünyanın daha iyi olmasını isteyen birçok genç insan, arkadaşlarım şu an hapiste. Onların rejimi değiştirmek ya da politikacılarla rekabet halinde olmak gibi bir amaçları yok. Politikacılar açısından ise, kimseyle rekabet halinde olmak istemiyorlar. Bu yüzden kimsenin öne çıkmasını, kahramanlık yapmasını istemiyorlar. Benim birçok meslekte çalışan arkadaşlarım, İran’ın demokratik olmasını istiyor, ancak demokrasinin anlamı her kesimden, her inançtan, her politik görüşten insanların tümünün mutlu olması. Kısaca cevap vermek gerekirse; hepsini seviyorum, özgür kalmaları gerekiyor. El ele tutuşup dans etmeleri gerek. Mutluluk, demokrasinin ilk şartıdır. Müzik de mutluluğa ulaşmanın bir yolu.

‘Dünya çok çirkin’

İran’dan birçok insan da bu konserinize katılacaktır. Onlara mesajınız var mı?

Ne yazık ki bu kez çok fazla İranlı arkadaşımın konsere gelmesini beklemiyorum. Çünkü, insanların ekonomik durumu pek iyi değil İran’da. Ekonomideki her şey sürekli kötüye gidiyor. Özellikle de genç nesiller için. Seyahat etmek için paraları yok. Bu çok üzücü. Son sorular beni hüzünlendirdi. Çünkü onların yanında olamadığımı, kendi başıma gelenleri hatırlattı. Müziğimi yapabilmek için sakinliğe ihtiyacım var. Ama bu dünya oldukça çirkin. Sanatçılar olarak bizler mutlu insanlara ihtiyaç duyuyoruz.