Hüzün veren mevsimlerim: Yaz

Mevsimler içinde şiir bakımından en verimli olanının güz olduğu düşünülebilir.

Yine güz mevsiminin en hüzün verici mevsim olduğunu düşünmek akla yakındır...

Yağmur mevsimidir çünkü.

Yaz bitmiştir, iç mekânlara, evlere çekilme günleri başlamıştır.

İçe kapanma mevsimidir...

Diyeceksiniz ki kış da öyledir.

Tam öyle değil.

Kış ne de olsa kaygıların mevsimidir.

Hüzünlerden çok, kaygıların mevsimi...

Her mevsimin duygusal dünyalarımız üzerinde farklı etkileri olduğu fakat bu duyguların kişilere göre de değiştiği kuşkusuz doğrudur.

Ben kendi duygularımı yazıyorum.

Yine de bu duyguların (en azından yakın coğrafyalarda yaşayanlar bakımından) ortak yanları olduğunu düşünüyorum...

Yukarıdaki paragrafta “Yaz bitmiştir” diye bir cümle var...

Zihnimdeki bir soru da bu cümlede yanıtını buluyor gibi...

Yanıtı kendi içinde bir soru...

Güzün hüzün vericiliği, yağmurlar, kapanık havalar vb. bu mevsime özgü özelliklerle mi, yoksa yazın bitmiş olmasıyla mı ilgilidir?

Denebilir ki ne fark eder, aynı şey...

Bence aynı şey değil...

Güz, yağmurlarından, kapanık havalarından çok, yaz sona ermiş olduğu için hüzün verici olmasın?.. Sanki daha çok öyle...

Bu nedenle de o, bana güzden daha çok hüzün veren mevsimdir..

Ne yaman bir çelişki!

Evet, mevsimlerden en çok yazın, içimde acıtıcı bir hüzün duygusu uyanır.

Güz mevsiminde olduğundan daha başka, daha farklı bir hüzün.

Çünkü bu, yaşamın geçiciliğini duyumsamakla ilgili bir hüzündür...

Öteki mevsimleri yaşamaktayken bir sonrakinin beklentisi içindesinizdir...

Yaz ise beklentilerin değil, yaşamın, yaşamanın kendisi olan mevsimdir...

Denizle, güneşle, bütünüyle doğayla dolup taştığımız...

Hem canlılığın, hem uykunun mevsimi...

Tensel aşkların, bulup yitirmelerin, daha çok da eninde sonunda yitirecek olmanın...

Mevsimler içinde en geçici olanıdır...

Bunun için de yaşamak tutkusuyla en çok dolup taştığım, koşarcasına yaşamaya çalıştığım, fakat kaçınılmaz geçicilik duygusuyla da beni en çok kederlendiren mevsim..