Fame ile 80’lere yolculuk

Bir zamanlar hafta boyunca Fame dizisi başlasın diye televizyon başında beklemişliğimiz olduğu için müzikaline koşa koşa gidiyoruz ve sadece biz değil, otopark bile ağzına kadar dolu olduğuna göre herkes koşmuş ve sonuna doğru kopan alkışlardan belli ki herkes aradığını bulmuş. İzlerken de yediden yetmişe Bravo seslerini duyuyoruz. Fame Müzikali, beklenenin üstünde çok iyiydi. Beni çocukluk yıllarıma geri götürdü. New York Performans Sanatları Okulu’nda öğrencilerin yaşamlarını konu alan müzikalle Fame nostaljisini yaşadık adeta. Dansların yanı sıra, söylenen şarkılarda yüreğimize işledi. O dönemde diziyi seyrederken dansçı olmayı hayal ederdik. Şimdiki neslin bizim kadar şanslı olmadığını düşünüyorum, onlara ilham veren, sanatın iyileştirici gücünü, hayatımızı nasıl etkilediğini anlatan böyle diziler maalesef yok artık. Dansçıların söylediği şarkılarla her seferinde şaşırdık, bu ses daha iyiymiş derken asıl harika bir yorum ve sesin müzikalin sonuna saklandığından habersizdik. Müzikalde despot, sert ve katı okul müdürü Miss Sherman’ı canlandıran Josie Benson uçurdu bizi. Tüm salon ayağa kalktı ve hep beraber söyledik “Fame”i...

ALKIŞIN EN BÜYÜĞÜ BENSON’A GİTTİ

Sanatçıların danslarıyla sahneye getirilen ve çıkarılan, okul dolapları ve sıraların kullanıldığı dekorların hepsi hareketliydi. Okul öğrencilerin fotoğraflarının yer aldığı arka fon ışıklandırılmış ve sahnenin gerisinde merdivenle inip çıkılan yüksek bir stant kurulmuştu. Sahnede gösterişli, ışık oyunlarının olduğu bir gösteri ya da dekor yer almıyordu. Tüm güzellik dansçıların başarısındaydı. Solo performanslarda şarkı söyleyen dansçılara yine oyuncuların çaldığı canlı bir orkestra eşlik ediyordu. 

Katie Warsop, okulun bale öğretmenini canlandırıyordu. Hiç bitmese dediğimiz Warsop’un dansına da hayran kaldık. 

Kısacası Michael Gore imzalı şarkısı Fame’le hafızalara bir daha çıkmamak üzere tekrar kazındı müzikal.