Çocuk kitaplarında bu hafta...

“Kırılan Saatin Hiç de Hüzünlü Olmayan Hikâyesi ya da Uzayda Nasıl Çay İçilir? / Olcay Mağden Ünal / Çizer: Merve Doğruer / Çınar Yay. / 2020 / 36 s. / 4+

Ne oyunun sınırları var ne de düşlerin... Nasıl da büyük bu ev! Şato gibi... Ama salonunu futbol sahasına çevirmek zor değil. Madem abinin kapısı üç kez çat, çat, çat! Oyuncular, kaleci, hakem... yerlerini aldılar bile. İyi de kırmızı topumuz nerede? Kocaman şatoda kolayca kaybolur elbette. Hayır, başka top tutmaz onun yerini... Seni haylaz, burnumun dibindeymişsin oysa! İşte ilk düdük. İlk akında penaltı! Elbette ben kullanacağım atışı... Ama o saatin orada işi ne? Eşya, oyuncak, öyküsüyle anlamlıdır. Sıradan gibi görünen kırmızı bir topun, sakladığı sevgi bağlamında aslında eşi benzeri yoktur. Her okuyuşta yeni tatlar bulacağınız varsıllıkta bir kısacık yolculuk.

“Balık Kent’in Kaçakları” / Hasan Karaca / Yakın Yay. / 2020 / 36 s. / 4+

Aklımızın bir köşesinde hep saklı durur: Bir gün alacağım sırt çantamı, çıkacağım yola... Nereye olursa; süresiz, rotasız!.. Ayran’la Gazoz’un öyküsü böyle başlıyor. Gemi nereye giderse... Sonra kuleden Kumsal’ın sesi duyuluyor: Bu bildiğiniz bir gemi değil! Durdurulamayan kirlenme, doğal yaşam alanlarının daralması dünyamızın karşı karşıya olduğu temel sıkıntı. Bilim insanları uzayın farklı katmanlarında yeni yaşam alanları arayışı içindeler. “Balık Kent’in Kaçakları”nda yazar, okuru sualtına çağırıyor. Okul balığı, fabrika balığı, eğlence balığı, kütüphane balığı... Hepsi var. Kralı, yöneticisi, bir de cezası olmayan bir ülke. Ne dersiniz?

Sonunda 12 Yaş / Wendy Mass / Türkçeleştiren: Emili İlemre / Tudem Yay. / 2020 / 256 s. / 11+

Rory’nin upuzun bir listesi var; on iki yaşına bastığında yapmakta özgür olacağı şeylerin yazılı olduğu... Kulaklarını deldirmek, cep telefonu almak, evcil hayvan beslemek... Her maddede farklı yerlere varıyor deneyimi. Bir kısmının altından keyifle kalkarken bir kısmını da aslında istemediğini fark ediyor. Özgürlük kavramıyla haşır neşir oluşumuza hikâyede birçok tema eşlik ediyor: bakmak ve görmek farkı, yardım etmenin insana kattığı mutluluk duygusu, başarının ne olduğu... Sonuçta Rory’nin on ikinci yaşı şahane bir keşif yolculuğu oluyor ve en yakın arkadaşına, neden kendisiyle arkadaş olduğunu sorduğunda yanıtı birlikte cebimize koyuyoruz: “Senin etrafındayken kendimi daha çok seviyorum. Sen sanki benim içimi görüyorsun.”

Astropenguen / Marcie Colleen / Resimleyen: Emma Yarlett / Türkçeleştiren: Yasemin Yener / Bilgi Yay. / 2020 / 32 s. / 3+

“Orville, sen çok ufak tefeksin... ve Ay da çok uzaklarda,” dedi küçük Orville’in büyük arkadaşları. Bu yolculuğu kendi başına yapmaya kararlı bu tatlı pengueni ne durdurabilirdi? Olumsuz sonuçlanmış denemeler mi? Hayır. Bilim insanları, başarmayı düşlemeselerdi denemeye kalkışmazlardı ki!

Sonunda yola çıktı Orville ve başardı da. Mutlulukla hopladı, zıpladı ama Ay’da bir başınaydı. Arkadaşlarını özledi. Belki bir şeyleri kendi başımıza yapabilir, başarımızı da kendimiz kutlayabiliriz. En muhteşemi bu mu peki? Biz Orville’le hemfikiriz; birlikte en muhteşemi.