Can'ım yanıyor

Çok üzgünüm.

Ülkem adına.

Ahlak adına.

Hak adına.

Hukuk adına.

Kimin işine yarar

Kime menfaat sağlar

Kimin gözüne girerim

Ne kadar para indiririm diye “gazetecilik” yapanlar akıllarınca bize ders verdiler:

Bu gazetecilik değil, hadi kodese dediler.

“O TIR’larda silah olsa ne olacak, olmasa ne olacak” diye buyuranların isteği üzerine,

“Ben bizzat biliyorum vallahi billahi o TIR’lar Türkmenlere gitmiyordu” diyenlerin ülkesinde, canına okundu; itibarın, haysiyetin, onurun...

Şimdi buradan kimseye gazetecilik nedir, ne değildir anlatmayacağım.

Uluslararası örnekler dizip, hukuki altyapısızlığı deşmeyeceğim.

Çünkü hepimiz biliyoruz, hukuk tanrıçasının elindeki terazinin ne külçeler ve bombalarla doldurulduğunu.

Hepimiz biliyoruz gözlerindeki bağının nasıl paramparça edildiğini.

Ama şunu da biliyoruz,

bu ülke nice canlar verdi

nice canlar gördü;

şiirini mertçe yazan

türküsünü tüttüren

fikrini mertçe dillendiren...

Birini öldürdüler

Birini hapiste çürüttüler

Birinin ekmeği ile oynadılar

Birini kaçırdılar.

Ama şimdi o insanların yakılmış kitaplarıyla ısınıyor, ışık buluyoruz.

Korkak despotlar tarihte bıyıklı birer karikatür olarak yer alırken

insanı, hayvanı, ağacı seven güzel ruhların kelamlarıyla birbirimize sarılıyor,

insanlığımızı hatırlıyoruz.

Evet, çok sevip saygı duyduğum dostlarımın haksızlığa uğramasına isyan ediyorum.

Evet, canım yanıyor.

Ama biliyorum ki

Bunlar gelip geçici.

Bunlar kâğıt kesiği.

Baki olan bizim dürüstlüğümüz, vatanperverliğimiz.

Açların gözbebeklerine karşı dik duruşumuz.

Varsın vursunlar prangalarını, çoğalacağız.

Varsın sürsünler paryalarını, korkmayacağız.

Doğrunun verdiği kuvvet yeter.

“Ne zulüm, ne ölüm, ne korku

Başımı eğmez” der güzel Nâzım.

Ne tehdit, ne yalan yıldırır beni derim ben.

Yıl 2015, aylardan Kasım.