Berkin’in mahalleden arkadaşları anlattı: Anılarımızı da vurdular

Gezi Parkı Direnişi sırasında Okmeydanı’nda polisin attığı gaz fişeğinin başına isabet etmesi sonucu ağır yaralanan ve 269 gün sonra tedavi gördüğü hastanede yaşamını yitiren 14 yaşındaki Berkin Elvan’ın ölümüyle ilgili davanın ikinci oturumu bugün Çağlayan’daki İstanbul 17. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülecek. Berkin’in mahalleden arkadaşları Deniz B. ve Ataberg T. ile dün bir araya geldik. “Her gün beraber olduğumuz bir insanın bir anda yok olması çok zor ve acı verici. Berkin yaşasaydı şu an yanımızda olurdu. Tek istediğimiz şey adalet” diyorlar.

Ataberg T. 18 yaşında. Doğduğu günden beri Okmeydanı’nda yaşıyor. Şu an lise ikinci sınıf öğrencisi. Berkin ile tanışıklığı ise Fuat Soylu İlkokulu’nda üçüncü sınıfta başlamış. Ataberg, Berkin’in çok yakın bir arkadaşı olduğunu söyleyerek, “Berkin, iyi kalpli, yardımsever, kararlı ve akıllıydı. İnatçıydı. Peşinde olduğu şeyi asla bırakmazdı. Berkin özel biriydi” diyor. Ataberg, Berkin ile yaşadığı çok fazla anısı olduğunu belirterek birkaçını anlatmaya başlıyor: “Mehmet isimli bir abimiz var. Berkin ile onun bisikletini almıştık. İki kişi bir bisiklette, Cemevi’nin yokuşundan aşağı iniyoruz. Önümüze bir anda araba çıktı. Takla attık. Her yerimiz kanlar içerisinde kalmıştı. Bir ara okulda öğretmenin biriyle tartışıyorduk. Öğretmen beni dövmeye başladı. Berkin dayanamayıp öğretmene karşı çıktı. Sonra ikimiz birden dayak yedik. Bir keresinde ise Berkin ile yürüyerek Maçka Parkı’na gitmiştik. Dönüşte bizi köpek kovalamıştı. Vurdular onu.”

Berkin’in onlara sık sık geldiğini aktaran Ataberg, “Annem onu oğlu gibi severdi. Berkin sarmayı çok severdi. Annemin yaptığı sarmaları yerdi.

Berkin’in vurulduğunu duyduğumuzda inanamadık. Hemen ailesinin yanına koştuk. Günlerce hastanenin koridorlarından uyuduk. Ölümü tüm okulu yasa boğdu. Yıkıldık. Her gün beraber olduğun bir insanın bir anda yok olması çok zor” diye anlatıyor.

Deniz B. (18) lise üçüncü sınıf öğrencisi. Berkin’le Okmeydanı’nda yoğun gaz altında kaldığı bir günde tanışmış. Deniz o günü şu sözlerle anlatıyor: “İnternet kafeden çıktık. Her yer gaz altında kalmış. Bizim gençlerin takıldığı Mithatpaşa Caddesi Seyran Sokak bitişiği bir köşe vardı. Orada bulunan trafonun önünde otururduk. Orada tanıştık.” Berkin’in çok iyi bir insan olduğunu belirten Deniz B. “Onu anlatamam onu anlamanız için tanımanız lazım. Her şeye çok gülerdi. Bazen beni sinir ederdi. Kız arkadaşımın ismini söylerdi. Ben de onu sinir etmek için onun lakabını söylerdim. Berkin’in lakabı ‘Recep’ti. Kaşları bitişik olduğu için Recep İvedik filminden esinlenip koymuştuk” diyor.

Deniz B., Berkin ile yaşadıkları bir günü hiç unutamadığını söyleyerek, devam ediyor: “Bizim gittiğimiz bir mekân vardı. Berkin oraya pek gelmezdi. O gün o da geldi. Sevdiği birisi vardı, ondan ayrılmış. Ağlamaya başladı. Bizde onla beraber oturup, ağladık... Ölümüne inanamadım. Hastanede kaldığı her gün oradaydık. Mezarı bizim evin yanında her evden çıktığımda önce ona uğruyorum. Biliyorum ki yapanlar ceza almayacak. Buna rağmen adalet istiyorum.”