‘Aşk bitti, burası Türkiye!’

“Gezi” öncesinde ve sırasında dünyanın birçok yerinde direnişler gerçekleştirildi. Bunlardan biri de, “Gezi” ile aynı günlerde Brezilya’daydı. Brezilya’da neler olmuştu? Bu sorunun cevabını arayanlardan Mert Kaya, 21 yaşında. Boğaziçi Üniversitesi’nde siyaset biliminde okuyor.

Gezi’ye paralel bu eylemlerle ilgili belgesel hazırlamaya başlayan Kaya, bunun için bir süre Brezilya’da yaşadı ve sokak röportajları yaptı. Elindeki film karelerinde oradaki direnişin sıcak anları da var. Ama çoğu sokakta direnişe katılanlarla yaptığı röportajlar.

Belgeseliyle ilgili “Belgeselcinin belgeseli değil bir aktivistin belgeseli olacak” diyor. Bütün hikâyeyi de Sao Paulo üzerinde kurmuş.

Kaya, küresel gibi gözüken eylemler için, “2000’lerden başlayan antikapitalist mücadelenin harmanlanıp sonuçta bu direnişleri yarattığını düşünüyorum. Bunlar devam eden bir çemberin tamamlayıcılarıydı” diyor.

Küresel gibi gözüken bu eylemlerin yerel eylemler üzerinden kurulduğu kanısında. 

Brezilya’daki “Gezi”ye koşut direniş 2013 yılının haziran ayında otobüs ücretlerine zam yapılacağının açıklanmasıyla başlıyor. Taksim Dayanışması’na koşut “Toplu Taşıma Hareketi” ilk eylem çağrısını yapıyor. 3-5 bin kişiyle başlayan eylemler polis müdahalesi karşısında yavaş yavaş kalabalıklaşıyor.

13 Haziran’daki eylemlere çok sert müdahale ediliyor ve 17 Haziran’da eylemciler çok daha kalabalık olarak sokağa çıkıyor. Saatlerce bütün şehrin sokaklarında yürünüyor.

Eylemciler bir süre sonra gerçek talepleri olan ulaşım zamlarının geri alınmasının üstünden başka talepleri de ortaya koyuyorlar. Özel sektöre devredilen hastaneler ve okullar birinci gündeme alınıyor. “Futbol dünyası”nda, “Dünya Kupası’na para varsa toplu taşımaya, sağlığa, eğitime neden yok” talepleri ortaya çıkıyor. Sonrasında da belki de ilk kez bir Dünya Kupası’nda protestolar oluyor. 

“Sao Paulo’da aşk vardır”, Sao Paolo Belediye Başkanı’nın seçim sürecinde kullandığı slogan. Kaya, eylemler sırasındaki atılan “Aşk bitti” sloganının bir süre sonra “Aşk bitti. Burası artık Türkiye!”ye evrildiğini söylüyor. Belgeselin adı da buradan geliyor.

Kaya, Brezilya’daki eylemler sırasında bizdeki gibi tekmelenerek, kurşunlanarak ya da gaz bombalarıyla kimsenin ölmediğini söylüyor. Bunun nedeni ise, devlet başkanı Dilma Roussef’in kendisini iktidara taşıyan köylü ve işçileri ve onların protesto hakkını -siyasi refleksle- desteklediğini söylemesiyle polis şiddetinin durması. Yani bizdekinin tersi.

Kaya, destek olanların yardımıyla hazırlanan 25 saatlik görüntüden bir saatten biraz fazla bir belgesel çıkarmayı düşünüyor. Amacını sorduğumda, “Hayatta durduğum yerden insanların bunu izlemesini istiyorum” diyor.

Belgeselin olabildiğince fazla insana ulaşmasını, festivallerde gösterilmesini istiyor. Ya festivaller istemezse? Beşiktaş’ta yaşayanlara özgü bir cevap: “Evimin önündeki sokakta bir bez açarım ve insanları buyur ederim.” 

Ama, hayata bakışına da uygun düşen bu “kolektif” çalışma için desteğe ihtiyacı var Kaya’nın. İhtiyacı olan 10 bin doları da internet üzerinden açtığı yardım kampanyasından toplamaya çalışıyor. 1800 dolardan fazlası şimdiden toplanmış, küçük bir imeceyle Gezi’nin gözünden “Aşk Bitti”yi görebilecek gibiyiz.

Antalya’da sansüre uğrayan kalan Reyan Tuvi’nin belgeseli İstanbul’da gösterildiğinde, izlediğim kapalı salondaki sıcak, sahnelere verilen tepkilerle haziran sıcağına dönüşmüştü. Belki de Mert’in gözünden bir Brezilya sıcağıyla karşılaşacağız.

Sözü Mert’e bırakayım ki destek için gerekli internet adresini versin: https://www.indiegogo.com/projects/documentary-acabou-o-amor--2