Metroda yaşam mücadelesi

2014’te Donbas’ta Rus yanlısı ayrılıkçılar Ukrayna güvenlik güçleriyle çarışmaya girmişti, fakat bu da, başkente 800 kilometre mesafedeydi. Kiev’in terörle belki de tek tecrübesi, sekiz yıldan beri yapılan fakat hepsi asılsız çıkan bomba ihbarlarıydı. Ama savaşla birlikte her şey değişti.

Savaşın başlamasıyla birlikte, Kiev metrosu da özel rejime geçti. Seferler ücretsiz hale geldi. Ancak pek çok sefer iptal edildi. Mesela kent merkezindeki istasyonlarda trenler durmuyor. Rus hatlarına yakın sayılabilecek kısımlar, metronun Dinyeper Nehri’ni geçtiği köprüler, metronun açıktan gittiği kısımlarda seferler iptal edildi. Geri kalan yerlerde ise seferler çok seyrek ve düzensiz yapılıyor.

Metro istasyonları, savaşın başlamasıyla birlikte sığınak haline gelmişti. İlk zamanlarda burada binlerce kişi kalıyorken, şimdi bunların sayısı azalmış. Bir kısmı göç ettiğinden, bir kısmıysa Kiev’in ağır bombardımanlara maruz kalmadığını gördüğünden olsa gerek. Yine de birçok istasyonda, aileler, sütunların arasına bezler gererek burasını evleri gibi kullanmaya başlamış.

İstasyonlara girişte kimlik kontrolü ve bavul araması yapılıyor. Eskiden, askeri tesisler dışında Ukrayna’da hiçbir yerde “Yasak kardeşim, burada çekim yapamazsın” denmezdi. Şimdiyse istasyonda iki fotoğraf çekeyim dedim, bütün polisler etrafıma üşüştü.

Hatta tek bir tren gidip geliyor. Birini kaçırdıysanız, diğerine bir buçuk saat beklemeniz lazım. Bu şartlarda, biriyle randevulaşıp buluşmak neredeyse imkansız. Kiev, son seksen yılın en sıkıntılı günlerini yaşıyor. Umalım, barış gelsin de sıkıntılar bununla sınırlı kalsın.