Savaşın kadınları

Savaşların ve siyasal şiddet eğilimlerinin kadınları nasıl etkilediği apaçık ortada. Bu coğrafyada her gün kadınlar şiddete uğruyor veya öldürülüyor. Çünkü bu ülkede, “Kürtaj, yasaklanması gereken bir cinayettir” diyen bir erk, çocuk evliliklerine çanak tutan bir yasal düzen, “Tecavüze uğrayan ve hamile kalan kadınlar çocukları doğursun, devlet onlara bakar” diyen bir üst akıl var. Veya “Evlenme teklifini kabul etseydi öldürülmezdi” gerekçesiyle katilin serbest bırakıldığı ilginç bir düzende yaşıyoruz.

Düşünsenize, “Tecavüz yarım kalmış” denilerek tecavüzcünün aklandığı bir ülke burası.

Tamamıyla erkeğe hareket olanağı kazandıran, kadını baskıyla sınırlayan, değersizleştiren bir anlayış bu. İşte sırf bu yüzden İstanbul Sözleşmesi’nin onayı bu ülke için çok değerli. Bilindiği üzere bir gece yarısı İstanbul Sözleşmesi’nden çıkıldı. Kadın hâlâ ötekileştirilmeye devam edilsin diye...

Güçlü, umutlu, sevildiğini bilen, yüzü gülen kadınlar oldukça bir ülkenin yüzü aydınlanır. Ama ne yazık ki bunu yıllardır kimseler anlayamadı veya anlamak istemedi. 

Düşünün bir kere bu ülkede toplum vicdanını acıtan her olayda sokaklara ilk dökülen kim? Kadınlar... Veya zeytin ağaçlarını kocaman yüreğiyle koruyan, yollara dökülüp yeni çıkan yasaya karşı duran kim? “İsteyen istediği yere gitsin” denilen, oysa maske takmaktan yüzleri yara olan, en zorlu eğitimi aldıktan sonra, en ağır şartlarda çalışan, şiddete maruz kalan, çalışma şartları iyileştirilmeyen doktorlar ve sağlık çalışanları için hastane önlerinde grevlere katılanlar kim? İşlenen kadın cinayetlerinde, katillerin iyi hâl indiriminden yararlanmaması için mahkemeleri dolduranlar kim? Ege’nin en güzel koylarına termik santral yapılması kararına kale gibi karşı çıkanlar kim? 

Bize çözüm lazım artık. Yasa lazım, uygulama lazım. Bu ülkeyi kadın duyarlılığı, kadın dayanışması ve kız kardeş birliği kurtaracak. Kadınların öldürülmediği, şiddete maruz kalmadığı, ötekileştirilmediği daha aydınlık yarınlar dileğimle...