Asaf: İstanbul’da taksi şoförü olmak

Sizi bilmem ama İstanbul’da yaşamanın en tehlikeli taraflarından birinin iyi niyetli bir taksi şoförü olmak ya da kötü niyetli bir taksi şoförüyle karşılaşmak olduğuna inanıyorum. Trafikte her an ölümle burun buruna kalabilir, bir taksi şoförüyseniz kavga ettiğiniz biri tarafından öldürülebilir veya bir yolcuysanız “Galata Köprüsü’nün geçiş ücreti” olduğunu söyleyen bir taksi şoförü tarafından darp edilebilirsiniz. Elbette ölüm tehdidi her sürücü için var ancak bütün gün trafikte olanlar için çok daha riskli olduğu bir gerçek. 

İşte Netflix’in yeni dizisi “Asaf”, İstanbul’da taksi şoförü olmak hem de iyi niyetli, işini yapmaya çalışan bir taksi şoförü olmak gibi yalın bir gerçekliği öyküsünün çıkış fikri yapan bir dizi. Yaparken de gerilim ve melodram ögelerini harmanlayarak anlatısını geliştirmeye çalışıyor. Kusurları var ancak bütününde, hızlıca unutulma riskini bir kenara bırakırsak eli yüzü düzgün ve ele aldığı anlatıyı doğru aktaran bir hikâye var. Melodram pelerinine bu denli tutunmasa çok daha çarpıcı bir suç-gerilim öyküsü olabilirmiş ancak dokuyu değiştiren melodram sevdası, böylesi parlak bir fikri kültürel ögeleriyle birlikte işlemesini ve yenilikçi olmasını önlüyor. 

Girizgahını ana karakteri Asaf’ın arabadan indiği ve büyük binaların ortasında sıkışıp kaldığı “düzenin” gerçek yüzüyle ilk karşılaştığı sahneyle yapan dizi ardından ana karakterini tanıtmaya girişiyor. Onu cinnetin eşiğine getiren olayları öğrendiğimizde -başlangıçta hak vermesek de- Asaf’la bağ kurmamız uzun sürmüyor. Karşımızda hayatı parçalanmaya yüz tutmuş, evliliği dağılan, çocuğu kalp hastası olduğu için çaresiz, işini sevmeyen ve üstelik çok da iyi yapamayan bir adam var. Yaşam onu zorladıkça içine kapananlardan, harekete geçmesi gerektiğinde hareketsiz kalanlardan Asaf. Ağabeyi çok başarılı olduğundan o gölgesinde kalarak durmadan annesi tarafından aşağılananlardan... Vicdanı öylesine güçlü ki ahlaki karmaşa içine düştüğünde, “Bu kadar da saf olunmaz” diyeceğiniz her şeyi yapacak kadar temiz ve bu yüzden uçurumun kenarına geldiğinde belki hiçbirimizin yapamayacağı kadar güçlü ve gözü pek. Yaşadığı kazadan sonra kaderi bir anda değişen ve klasik iyi bir karakter gibi yapılmaması gereken her şeyi yaparak kendisini bataklığa sürükleyen Asaf’ın içine düştüğü durumla mücadelesi, iç çatışmaları, ahlaki ikilemleri ve yaşam güdüsünü besleyen ögeler sırf kahramanın yolculuğunu derinleştirmiyor aynı zamanda diziyi de güçlü ve yavaş ilerleyen bir dönüşümle inandırıcı kılıyor. Cihangir Ceyhan’ın yorumu, bu karakterin en ikna edici yanı çünkü Ceyhan’ın evrimini izlerken, masumiyet ve kötülük arasındaki o silik çizgiyi aktörün yüz hatlarından gözlemleyebiliyorsunuz. Çok belirsiz, öngörülemez ve tam da bu yüzden de dönüşümü kabul edilebilir bir karakter. 

Asaf’a zıtlık oluşturan ve öykünün gerilimini, Payen Kuyern isimli şirketten ve başındaki Rıza Kocaoğlu’nun canlandırdığı mütemadiyen yemek yiyip şarap içerken izlediğimiz karton kötüden çok daha fazla besleyen komiser Ahmet Rıfat Şungar’ın karakteri bana göre dizinin en güçlü kozu. Bilindik bir kötüden uzak, güdüsü kabul edilebilir ve olay örgüsünün dinamiklerini güçlendiren Cüneyt, Asaf’ın karakteriyle çok dengeli bir birlik sağlıyor ve dizinin merak unsurunu da fazlasıyla tetikliyor. 

MELODRAM ARZUSU

Asaf’ın, özelikle finalinde daha fazla su yüzüne çıkan melodram arzusunun uzantıları ise Burçin Terzioğlu’nun karakteri Sema’da yankılanıyor. Sema’nın, Asaf’la karşılaştırdığınızda yaşadığı geçiş ve dönüşüm çok yavan ancak Terzioğlu’nun performansıyla bu gediği kapattığını söylemeliyim. Şu bir gerçek ki Asaf, sonsuz suç-gerilim öykülerinin yer aldığı bir okyanusta çekirdek fikrinin ışıltısını, arka planına bir karakter gibi yerleştirdiği kentin kültürel ögeleriyle bezeyebilse, sürükleyiciliği ve karakter yapılanmalarıyla gözlerimizi kamaştırabilirmiş. Bu haliyle kötü değil fakat yenilikten uzak yaklaşımı, unutulmaz olmasının önüne geçiyor. 

Puanım: 6/10