Faşist, çok az kelimeye sığacak kadar anlamsız öfkesini sürekli yinelediği cümlelerle “düşman” bellediğinin üstüne boca eden meczuptur. Bildiği bir şey yoktur ve onun bu az bilgisinden yararlanan faşist ideolog kışkırttığı meczubun yaktığı ateşi Sivas’ta, Gazze’de, Tripoli’de, Musul’da, Halep’te, İstanbul’un yoksul bir semtinde zevkle seyreder. Sahip olduğu birkaç kelimenin izin verdiğiyse yalnızca genellemeler, yaftalamalar, kendinden olmadığı bildirilene hakaretlerdir.
“Kardeşler! / Onlara eliniz dokunmuşsa eğer / yedi tas su dökün ellerinize” der şair.

***

İşte onlardan birileri, Gazze’nin bir halkın kendini var etme, varlığını, ülkesini koruma savaşı olduğunu anlamayan birileri, bir “din masalı” sandıkları Gazze’yi Mario’ya, Mario Levi’ye saldırarak savunduğunu sanıyor. Aklı sıra böyle yaparsa hem sıkı bir Müslüman, cenneti garantilemiş bir mücahit ama en önemlisi faşist ideoloğun vazgeçilmez müridi olacaktır.
Hiçbir şey bilmiyor; fukara beynindeki kelimelerle kurabildiği cümleler bu kadar. İsrail mallarını boykot edecek ya; Mario’nun kitaplarını da İsrail malı sanıyor. İsrail mallarının boykot edilmesinin kurnaz ideoloğun kıs kıs gülerek ortaya attığı bir yalan, yalnızca kendini tatmin edebilsin diye önüne atılmış bir kemik olduğunu anlamaya bildiği harf sayısı yetmiyor.

***

Ona değil ama İstanbullu Mario’yu İstanbullulara, bu memleketin insanlarına anlatmak gerekmez mi? Mario zamanın ruhunun şöhrete kavuşturduğu kelimenizle “ötekileştirmeye” çalıştığınız İstanbulludur. Romanının kahramanıdır o. “Benim kimi ipuçlarına yaklaştığım, doğduğu, denizini soluduğu ve bir türlü terk edemediği şehre, bambaşka bir pencereden bakmaya çalışan, daha da önemlisi, ‘dilini’, ‘asıl dilini’ bulmak için uzun bir yürüyüşü göze almış bir kahramanım vardı” diye anlatır. “‘Ülke’nin sırrı bu yürüyüşte gizliydi. ‘Ülke’nin sınırları bu ‘dille’ çizilecekti. Ülke bu ‘dilin’ kendisiydi, bu ‘dilin’ açtığı ufuktu, bu ‘dilin’ uyandırdığı hayallerdi, bu ‘dilin’ doğurduğu duyguydu” diye yazar.

***

Bu memleketin faşistleri bu bapta önemli değildir. Onlara Mario’yu anlatmak gerekli de değildir. Çünkü anlatamazsınız. Havsala meselesidir. Ama memleketin kendini aklı başında sayan, kendini şu salak ötekilerin kısır dünyasından kurtarmış sayan insanlarına da anlatmayalım mı? Kendini “İstanbul’un ‘batı’ya en yakın yarımadasında, bir ‘yabancı’ olarak doğmak benim suçum değildi ama İstanbul’u bir masal gibi yaşamak da benim suçum değildi” diye anlatan Mario’nun o masal İstanbul’u, aslında adınız ne olursa olsun sizin de İstanbulunuzdur. Çünkü siz de burada bir “yabancı” olarak doğdunuz ve hâlâ “yabancı” ne demek anlamakta zorlanıyorsunuz. Yabancısınız; rüyalarınızda bile o masalı yaşayabilmek için didiniyorsunuz. İstanbul masalı, “boğazın sularını bir ana rahmi olarak görmek isteyenlerin”, sizin de masalıdır çünkü.

***

İstanbullu Mario’yu kıt akıllı faşistin kaba saba saldırısından sözde korumak isteyen devletlilerin “hiç olur mu o bizim vatandaşımız” diyen devletlilere de, bilmem anlarlar mı ama bir iki söz, bildikleri birkaç kelimeye sığabilecek bir iki cümle söylemekten kendimizi alamayacağız artık...
Ey devletliler, ey sürç-i lisanı bilinçaltının tercümanı olan politik insanlar, Mario vatandaşınız, yurttaşınız olmasaydı ne yapacaktınız? Boykot edip kitaplarını Taksim Meydanı’nda öteki “yabancıların” kitaplarıyla birlikte yakacak mıydınız?

***

Sevgili Mario, özrümüz kabahatimizden büyüktür; hâlâ kurtulmayı başaramadık; ne kendimizi ne seni koruyabiliyoruz onlardan ve hâlâ aynı şehirlerde yaşıyoruz onlarla, bizi affet...