Bir kaçıştır.
Bir geri çekiliş.
Depresyon, yüzyılımızın sorunlarından.
Hızlı değişim.
Sınırsız tüketimin zorladığı insanlık.
Kendine yabancılaşan insan.
Çözülme umudu kalmamış sorunlar yumağı.
Çözülmüş bağların ucundaki yalnızlık.
Depresyon, bütün bunlardan bir kaçışın simgesi.
Yaşamdan geri çekiliyorum.
Artık hiçbir şey istemiyorum.
Bir şey yapmayı anlamsız buluyorum.
Ben hiçbir yerde yokum.
Keyfim yok.
Enerjim yok.
Umudum yok.
Anlasanıza, depresyondayım.

***

Uluslararası bir Ruh Sağlığı kongresindeydim.
Konuşmacı bu bulguları açıklıyordu.
Ben dinledim, dinledim.
Yanımdakine dönmüştüm: Bu bulgular bizim normal insanımız değil mi?
Gerçekten, bizim normal insanımızdı.
Kötümserlik.
Umutsuzluk.
Kaderine razı olmuşluk.
Düşük enerji.
Yaşamından zevk almama.
‘ Böyle gelmiş böyle gider’ uyuşukluğu.
Boşvermişlik.
Depresyon da böyle bir şey değil mi?
İyi de ne yapacağız?
Çantalarda bulunan antidepresan ilaçlar çare mi?
‘Prozak Toplumu’nun yazarı Amerika’yı anlatıyordu.
Şimdi her yer Prozak Toplumu mu oldu?
İlaçsız çözüm yok mu ki?

***

Elbette var. Olmalı da.
Sorunları tanımalıyız. Bu bir.
Sorunlardan kaçmamalıyız. Bu iki.
Sorunların çözümünü aramalıyız.
Seçenekleri önümüze koymalıyız, bu üç.
En iyi çözüme karar vermeliyiz. Bu dört.
Kararımızın yolunda cesaretle yürümeliyiz. Beş.
Destek almalı mıyız?
Elbette.
İlaç kullanmalı mıyız?
Eğer tıp doktorumuz gerek görüyorsa.
Ama şunu bilmeliyiz.
Konu bizim konumuzdur.
Çözüm de bizim başarımız olacaktır.