Gazetecilikte otuz beş yılı arkada bıraktım. 
Çeyrek asrı aşkın bu uzun zaman dilimine yayılan gazetecilik yaşamımda sayısız kederli haber; insanlık dramı, şiddet, baskı öyküsü gördüm. 
Gazetecilik, insanlığı kaybetmeden, biraz da bunlara bağışıklık kazanmak oluyor. 
Ama açlık grevi yapan insanların evlerini basıp tutuklamak; 
ardından bu yetmezmiş gibi, bu çok kritik durumdaki insanları “Vay! Size ölüm orucu yapmanız için acaba ne menfaatler sunuldu” sorularıyla sınamak, artık sözün sonu. 
“Acıma! Acırsan sonra sen acınacak duruma düşersin” doktrininin eriştiği son nokta bu. 
Bu noktada kurulacak hiçbir cümlenin, yapılan hiçbir değerlendirme, uyarı ya da eleştirinin anlamı kalmıyor. 
O nedenle bugün beni mazur görün. 
Otuz beş yıldır ilk kez bugün gerçekten canım yazı yazmak istemiyor. Yerine sizler için Nâzım Hikmet’in bu sevdiğim mısralarını iliştiriyorum: 
“Yaşamak şakaya gelmez, 
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın 
bir sincap gibi mesela, 
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, 
yani bütün işin gücün yaşamak olacak. 
Yaşamayı ciddiye alacaksın, 
yani o derecede, öylesine ki, 
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda, 
yahut kocaman gözlüklerin, 
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda 
insanlar için ölebileceksin, 
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için, 
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken, 
hem de en güzel en gerçek şeyin 
yaşamak olduğunu bildiğin halde. 
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı, 
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil, 
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için, 
yaşamak yanı ağır bastığından...”