GAZETEDE “Devlet Tiyatroları her bakımdan onarıma muhtaç” haberini okuyunca ister istemez Ankara’daki Büyük Tiyatro’yu düşünmeden edemiyor insan. Önce Sergievi olarak yapılıp yıllar boyu toplantı, konser, tiyatro salonları olarak kullanılarak opera olmaya kadar gelen bina, mimarisi yeryüzündeki bütün operalar arasında belki de adına en ters düşeni sayılabilir. Çünkü ciddi devletlerin opera binaları hep bulundukları kentin ve hatta ülkenin en görkemli anıtlarından biri olarak yapılmıştır. Latince “yapıt” anlamına gelen “opus” sözcüğünün çoğulu olan “opera” sözcüğü çeşitli “müzik” ve başka sanat “yapıtları”nın bir araya gelişini ifade eder: Orkestra, “libretto” denen bir metne dayalı şarkılarla konuşulan müzikli bir tiyatro, onun dekoru. Bireysel aryalar, çoğu zaman kamu bilincini seslendiren korolar vesaire, vesaire.
Kısacası, birçok dalın birleştirilip bir bütünlük durumuna getirilmesini gerektiren çaba.
Elbet çok pahalı, çok emek, özveri ve disiplin isteyen bir girişim.
Öyle olduğu içindir ki, bir toplumun kalitesini, renkliliğini, kararlılığını ve dayanışmasını temsil eden önemli bir konudur opera. Hafife alınması, köhne bir sanat türü olarak rafa kaldırılması ve emekçilerinin küçümsenmesi, kaynaklarının kısılması asla affedilemez hatalardır.
Cumhuriyet Türkiyesi’ni kuranlar, başlangıçtaki sıkıntılı ve zayıf ekonomiye karşın bu ülkeyi konservatuvarlarla donatmayı, gençlerini Opera gibi güç bir alana çağırmayı ulusal gurur konusu olarak seçmiş ve o alana kaynak ayırmayı hiç ihmal etmemiştir.
Çoğu zaman bir özenti, bir lüks sayılan, sık sık eleştirilip alay konusu bile yapılan böyle bir tercih, aslında çok doğru bir kararlılığın soncuydu: Güvenilen bir ulusun gençlerinin önüne bilinçli bir yaklaşımla zor hedefler koymak ve o hedeflerin gerçekleşmesi için onları çalışmaya zorlamak.
Şimdi bu tutumu küçümseyip hedefsiz ve plansız bir eğitim kargaşasını gençlerin sırtına yüklemek bu ülkeyi dünya yarışında yaya bırakmak demektir.