Hayatın ucuna tutunmuş insanlar umutlarını yitirmiş benim ülkemde...
Terör cinayetleri, asker-polis şehitleri!
Geride kalan analar, babalar, eşler, çocuklar, kardeşler.
Gazetelerin başlıkları, haberler, şehit düşenlerin yaşamöyküsü...
Bir sonbahar sabahı mı, yoksa yaz sabahı mı uyandım uykudan bilmiyorum...
Çatışma haberleri dur durak bilmiyor.
IŞİD’in işgal edip egemenliğini sürdürdüğü sınırımızın dışından Türkiye’ye sızdıkları gerçeği, bir askerimizin onlar tarafından öldürülmesi, birinin kaçırılması, Irak’ta bir şantiyenin silahlı zorbalarca basılması...
Önce kimlik kontrolü... Türk olanların birer birer seçilip kaçırılması...
18 işçimizin rehin alınması karşısında iktidar ne yapıyor?
İktidar medyaya yönelik operasyonları hızlandırıyor...
Meslek örgütleri olup bitenleri yalın bir biçimde açıkladı.
Demokrasi, özgürlük, temel insan hakları...
Bunlardan söz etmek, insan hakları savaşımında öncü olmak benim güzel ülkemde neredeyse suç sayılacak.
Sözcükler anlamını yitirmiş, düşünceler açıklanamaz olmuş.
Bir pazar sabahı, ışık kümesi bir bulut gibi İyonya Denizi’nin üzerinde dolaşırken, umudun, sevecenliğin bir çiçek gibi açmasını bekliyorum...
Şaşkınım!
Tedirginim!
Bir çocuğun, annenin, babanın gözlerinde acıyı, hüznü görüyorum.
Şairin dizelerinde olduğu gibi hayat:
“Sesin yağmur kadar ilkel
seninle ufuk arasında
Güller de şarkılar da sessizdir sen varken...”

***

Bir kıyı kasabasında denize bakan bir yamaçta bir kahvede çayımı yudumlarken, yılların ne denli hızlı geçtiğini bir kez daha anlıyorum...
Fışkıran bir denizi anımsatan türküler...
Şişirilmiş botlarla İstanköy’e, Midilli’ye, Sakız’a kaçmaya çalışan Suriyeli mülteciler, dünyayı ayağa kaldıran Kobanili Kürt ailenin çocuğu Aylan...
Tek başına kalan baba...
Denizde boğularak ölen anne ve kardeşi...
Kobani’ye dönmek isteyen acılı, yalnız bir babanın çığlığı:
“Karım ve çocuklarım gecenin karanlığında ellerimden kayıp denizde kayboldu...”
Baba Abdullah Kurdi...
Ablası Kanada’da yaşıyordu...
Tek amacı çocuklarının geleceği için, botla karşı adaya geçmek istiyordu Bodrum Akyarlar’dan...
Düşünde, İstanköy’den Kanada’ya gidecekti kaçak yollardan...
Gidemedi...
Ben minik Aylan’ın içimi yakan fotoğrafını uyurken rüyamda görmüştüm dün çıkan yazımdan sonra.
Ülkemde yaşanan acılar, akan kan, intikam, öç alma, şiddet, basını yıldırma, susturma, temel hak ve özgürlükler uçup gitmişti kafamdan.

***

Demokrasiyi, hukukun üstünlüğü ilkesini, temel hak ve özgürlükleri unutturmuşlardı bize...
28 Şubat’ta mağdur olduğunu söyleyenlerin iktidarında bir başka 28 Şubat yaşanıyordu şimdilerde...
İşten atılan gazeteciler, havuz medyasının ördekleri, yalakalar, düzenbazlar...
Siyanürcü Akın İpek’in annesi söylemişti en doğru sözü:
“Kardeş kardeşle kavga ediyor!”
Türkiye’nin içine düştüğü duruma bakın...
Zamanında vuranlar, çalanlar, çıkardıkları altınları üç kuruş vergi ödeyip İsviçre’ye götürenler, Milli Eğitim Bakanlığı’ndan milyonlarca lira ihale koparanlar...
Şu Koza’cılar canım, Koza’cılar...
Kim mağdur, kim mazlum, kim düzenbaz, kara paracı, hırsız kim, kara gözlüm anlat bana!
Bergama Ovacık altın madeni, arkalarında dağ gibi AKP iktidarı...
8-10 yıl önce...
Yazdığım yazılar kitaplarımda, arşivlerde, merak eden okur!
Sahi, şu cemaatin her dediğini “başım üstüne” deyip yerine getiren, ona göre yazar alan patronlara ne demeli!
Dikili kültür şenliklerini basan, Belediye Başkanı Osman Özgüven’in kardeşi Sedat Özgüven’i öldüresiye döven Koza’cı kiralık magandalara ne diyeyim?..