SORUNSUZ ve rahat bir gününüzde, tam da o saatlerde, cezaevlerinin bir köşesinde, belki ranzasına uzanmış ya da daracık aralığından dışarı bakarken dalıp gitmiş bazı insanlar vardır ki, nasıl ve niçin orada oldukları ve suçlarının ne olduğu çoğumuzca bilinmez.
Kimileri, bazen yanlış ve sonradan henüz hakça düzeltilmemiş bir yargılamayla oradadırlar ve ne zaman çıkacaklarını bilemezler.
Kimi, yaşamının en sağlıksız bir döneminde sağlığını mı, özgürlüğünü mü, sevdiklerini mi düşüneceğini kestiremez.
Konunun en düşündürücü yanı, çoğu zaman onların orada olmalarını aklınızdan bile geçiremeyeceğiniz kişiler olmasıdır.
Örneğin, Yalçın Küçük gibi parlak bir zekânın anlaşılması ve anlatılması pek kolay olmayan nedenlerle hep öyle bir köşede bu tür donuk düşüncelerle baş başa bırakılmış olmasına inanabilir miydiniz?
Ya da yıllardır bitmeyen mahkûmluğu sırasında bir de yirmi bir yaşındaki oğlunu trafik kazasında kaybetmenin acısını yaşamış olan İnönü Üniversitesi Rektörü Profesör Dr. Fatih Hilmioğlu’nun “karaciğer kanseri şüphesiyle hapishane koşullarında yaşaması daha fazla sürmeyebilir” diyen bir hastalık raporuna rağmen hâlâ aynı yerde çile çekmesine uzaktan da olsa katlanabilir misiniz?
Elbet, bu örneklerin çok daha acıları da vardır ve hukuk sonuçlarının bir yana itilmesini de kimse istemez. Sorun, bir acındırma sorunu değil, bir an önce, dikkatle ve başka kavramları zedelemeden çözülmesi gereken bir hukuk sorunudur. Çünkü hukuk, insancıl duyguları çiğneyerek kırıp dökmekle adalet getiren değil, her işin insanca yapılmasını sağlayan bir düzen ister. Kısa bir yasayla sağlık sorunları ve süre bakımından birkaç tıp ve hukuk uzmanından oluşturulacak daimi, çok küçük, kendiliğinden veya başvuru üzerine en kısa zamanda karar alabilecek nitelikte bir karma komisyonu hemen infaz mekanizmasının içine yerleştirerek dünyaya ve gelecek kuşaklara örnek olmak Türkiye Cumhuriyeti’nce başarılamayacak bir iş midir?