Sevgili,
Yaşam her zaman büyük mutluluklardan oluşmuyor. Küçük mutluluklar daha çok.
Aydınlığa hasret yaşarken, geçen gün onlardan birine rastlayınca içim ışıdı.
Beşiktaş’ın, sezon sonunda yolunu ayırdığı eski teknik direktörü Slaven Bilic’i bir grup siyah-beyazlı taraftarın Sabiha Gökçen Havaalanı’ndan sevgi gösterileriyle uğurlamaları haberiydi içimi aydınlatan.
Doğrusu ya, lig şampiyonluğunu son üç haftaya kadar Galatasaray ve Fenerbahçe ile birlikte kovaladığı halde, ancak 3. olan Beşiktaş’ın teknik direktörüyle yollarını ayırma biçimini pek içime sindirememiştim.
Bana göre, Beşiktaş bu sezon iyi futbol oynamış, hele hele tarihinin en büyük yenilgilerinden birini aldığı İngiltere’nin önde gelen ekibi Liverpool’u UEFA kupasından eleyerek, büyük bir başarıya imza atmıştı.
Ama mevsimin sonuna dek potada kalmayı başaran Beşiktaş şampiyon olamayınca, Bilic de bir mevsim daha kalmak istemesine karşın ayrılmak zorunda kalmıştı.
Güç bir sezon geçirmişti Beşiktaş bu yıl.
İnönü Stadı’nın bir türlü bitmeyen inşaatı yüzünden bu mevsim Beşiktaş’ın sığıntı sezonu olmuş, takım kendi sahasında oynama avantajını bir kez olsun elde edememişti.

***

Yani Bilic’ten rakiplerinin elde ettikleri imkânlara sahip olmadan, onlardan daha başarılı olması istenmiş, olmayınca da başarısızlığın faturası ona kesilmişti.
Oysa başarılı bir oyunculuk kariyerinden sonra, teknik adam olarak da yeni başarılar kazanmış olan futbolculuğunun yanı sıra, hukukçu ve profesyonel gitarcı olan Bilic karizmatik, entelektüel derinliği olan sanatçı inceliğine sahip kişiliğiyle Beşiktaş oyuncuları ve taraftarı üzerinde etki yapmış, hem Beşiktaş’a iyi futbol oynatmış, hem de takıma ve taraftara özgüven kazandırmıştı.
Belki de Beşiktaş bu yolda devam ederse, yeni stadına kavuşacağı gelecek yıl geçmişteki bu birikimleri sayesinde şampiyon olacaktı.
Ama Türkiye’de böyle şeylere kulak asılmıyordu. Varsa yoksa hemen başarıydı. Nitekim bu defa da öyle oldu. Bilic’in bileti daha şampiyon olmayacakları kesinleştiği anda kesiliverdi.
Olayları izlerken içimin cız ettiğini hissediyordum. Beşiktaş’ın o çok ilginç taraftarıyla sıcak bir ilişki kurmayı beceren Bilic beni de etkilemişti. Beşiktaş’ı seyrederken de keyif alıyordum.

***

Cuma sabahı bir de ne göreyim! Belli başlı gazetelerin hepsinde, Bilic’i Sabiha Gökçen Havaalanı’ndan sevgi gösterileriyle uğurlama haberi yer alıyordu.
Böylece Beşiktaş’ın o özgün seyircisi, “Vefa”nın yalnız bir semt olmadığını ve “üç büyükler” içinde de en çok kendilerinin “vefa”ya yakın olduklarını kanıtlıyorlardı.
O anda oldum olası sempati duyduğum Beşiktaş’ı, daha doğrusu Beşiktaşlıları daha çok sevdim.
Futbolun ve özel konumları dolayısıyla “üç büyüklerin” yaşamımızda ayrı bir yeri var. Bize zaman zaman küçük mutlulukları tattırarak yaşamımızı daha renkli kılıyorlar. Hangisi olursa olsun, böyle davranışlarla gönlümüzün şampiyonu oluyorlar.
Bir nebze insanlığa o kadar hasretiz ki, “gelsin de nereden gelirse gelsin!” diyoruz. İster bizim tuttuğumuz takımdan ister bir başkasından.
Bu kez Beşiktaş’tan geldi.
O yüzden Beşiktaşlıları çok sevdim.
BEDRİ İÇİN...
Hafta içinde yitirdiğimiz Bedri için Çanakkaleli şair ve avukat dostum, sınıf arkadaşım Işık İşgüden şu dizeleri göndermiş, seninle paylaşmak istedim:
“Şiirin karikatürü olmaz.
Karikatürün şiiri Bedri
Işık içinde yat!”