Olayın dehşeti tüm yüküyle omuzlarına binmiş… Kaçınılmazlığı sezilen sonun yolunda belli ki kendisini “kurbanlık” hissediyor…
Çünkü olabilecekleri herkesten iyi o kestiriyor…
Ama gelgelelim “yazgısını” değiştirmek için elinden hiçbir şey gelmiyor.
Mehmet Selim Kiraz’ın, bir kelime dahi etmesin; ses çıkartmasın, bağırmasın diye “ağzı kapatılmış”, şakağına tabanca dayanmış fotoğraflarına baktığımızda, savcının yüzündeki bütün bu duygu yelpazesini bir ayna gibi okuyoruz.

‘Kırmızı Salı’ kaderciliği
Bulunduğumuz durum itibarıyla yurttaşlar olarak aslında bizim de konumumuz ve içimizden geçen duygular fazla değişik değil.
Yaşamını yitiren savcının fotoğrafında o yüzden ben grup fotoğrafımızı görüyorum aslında.
Biz de savcının eli kolu bağlı çaresizliğine benzer bir çaresizlik yaşıyoruz. Bizim de şakağımıza dayanmış bir tabanca var adeta. Ve bizim de “ağzımız kapalı”!
Seçmen olarak bizler de 7 Haziran arifesinde rehin durumdayız ve bu “rehin olma” halini değiştirmek için elimizden hiçbir şey gelmiyor.
Marquez’in “Kırmızı Pazartesi” romanını bilirsiniz… Kolombiyalı yazar, önceden işleneceği malum bir cinayeti anlatır.
Kurbanın, kim tarafından öldürüleceği önceden bilinir, cinayet saati de işlemektedir. Ama hiç kimse bir önlem almaz.
Özgün adı “Önceden ilan edilen bir ölümün anlatısı/Cronica de una muerte anunciada” olan “Kırmızı Pazartesi”; kahredici bir kaderciliğin insanları teslim aldığı toplumun öyküsüdür.
Bizim de 7 Haziran’a önceden ilan edilen “provokasyon tehditleri”yle şimdi böyle yol alıyor olmamız; Marquez’in “Kırmızı Pazartesi”nden farklı değil.
Sonuçta bir “Kırmızı Salı” yaşadık. “Korkulan Oldu” başyazısında Cumhuriyet “7 Haziran’da bir partiyi, bir hükümeti değil bir rejimi seçeceğiz” saptamasını yaparak dün ekliyordu: “Hepimiz seçim öncesi provokasyon olur mu kaygısıyla bekliyorduk. O yüzden adliye baskını haberi geldiğinde
o ihtimalden kaygılananlar ‘Eyvah korkulan oldu’ diye sıçradı.”
Dehşeti yaşadık ama şaşırdık mı? Hayır. Çünkü Türkiye’nin geçmişinde “Kırmızı Salı”lardan ne yazık ki çok var. Her kader kavşağında hep “provokasyon geldi, gelecek!” deniyor. Ama toplu bir tavır almak, “geçit vermeyeceğiz!” demek adına hiçbir şey yapılmıyor.