Geçen haftayı çok kötü bir soğuk algınlığı ile boğuşarak geçirdim...
“Soğuk algınlığı” deyip geçmeyin, tam bir karabasan:
Sık sık gelen ve karın kaslarınızı bile ağrıtan
şiddetli bir öksürük nöbeti...
Dayak yemiş gibi ağrıyan bütün bedeniniz...
En önemlisi, nefes darlığı...
Ve hepsinin üstüne üstlük, zihin bulanıklığı...
Bu yüzden hiç aksatmamaya çalıştığım gazete yazılarımı bile yazamadım.
Dilerim okurlarım beni bağışlar!

***

İnsan hasta olunca, başka hiçbir şeyle ilgilenemezmiş gibi geliyor:
İnsanın canından daha önemli ne var ki, başka şeyleri dert edinsin!
Ama bu hastalık sırasında fark ettim ki, insan “canıyla uğraşırken” bile, bazı olaylar sağlık sorunlarının dahi önüne geçecek kadar üzebiliyor insanı.

***

Aldığım ilaçların etkisiyle biraz gözümü açabildiğimde haberlere bir bakmak istedim...
Ve bir kez daha çarpıldım:
16 yaşında bir öğrenci evladımız, Erdoğan’a hakaretten tutuklanmış!
Bireysel karabasanımın üstüne birdenbire bir de bu toplumsal karabasan bindi ve perişan oldum.

***

Sanıyorum öğrencilere ve gençlere karşı olan koruyucu sevgim ve saygım, bir nevi mesleki sapma:
Akademisyen olduğum, bütün yaşamım boyunca öğretmenlik yaptığım için, öğrencilerimi eğitmek, onlara gerçeği, doğruyu, iyiyi, güzeli öğretmek benim için mukaddes bir görev.
Onları, öğretmenlere emanet edilen, eğitimleri bize büyük sorumluluklar yükleyen, geleceğin filizleri olarak görüyorum...
Bizler eğitmemiz gereken öğrencileri ihbar eden, suçlayan, cezalandıran eğitimciler olamayız; olmamalıyız...
Öğrencide bir sorun varsa önce kendimize bakmalıyız; bizden, eğitimcilerden kaynaklanan bir nedeni var mı diye!
Bu öğrencinin tutuklanması, sadece demokrasinin ve hukukun rafa kalktığını değil, gençlere olan sevgimizi, geleceğimizi de çöpe attığımızı gösteriyor...

***

Benim bireysel karabasanım yakında bitecek...
Ama asıl önemli olan, eğitilmeleri için bize emanet edilen gençlerimizin harcanması...
Çocuklarını, gençlerini sevmeyen, korumayan, onları düşman gören bir toplum nasıl yaşar!