Bazen yazmamak en iyi ifadedir...
Okur beğenir:
“Ne kadar da güzel yazmamışsınız...”
“......!”
“Dokundura dokundura...”
“......!”
“Baktım yazı yok, demek diyor ki...”

*

Yürekle yazılır yazı...
Kimi zaman klavyeye her dokunuş, bir bıçak gibi girip çıkar beynine...
Kimi zaman piyanodur... Onuncu Yıl Marşı’nı...
Çal işte; ister bi daha bi daha, ister Onuncu Yıl Marşı’nı...
Kimi zaman her harf bir aktör, klavye sahne, bir tiyatrodur, parmakların hangi senaryonu yazıyorsa, oynarsın...
Kimi zaman...
Kara bulutlar çöker üzerine...
Genzin yandığında, tuşlara ilk düşen iki damladır...

*

Elin varmaz işte kimi zaman...
Söz bitmiştir...
O harflerden kelime olmaz, kelimeler cümlelere yakışmaz, cümleler yazıya uymaz...
Yürekle yazılır yazı...

*

Yazma...
Bir ifadedir yazmamak...

*

Çok isterdim Türk yazarlar bir gün olsun bıraksalardı kalemlerini...
Şu göz nurumuz gazeteler imam nikâhları ile satılırken... Manşetler iktidar emrine sunulurken... Direnen yazarlar bir bir kovulurken... Gazeteciler sabah karanlıklarında evlerinden alınıp hücrelere kapatılırken... Medya patronları, yazarlarını, editörlerini, muhabirlerini utanmadan imama satarken...
Bir gün olsun bütün köşeler boş kalsaydı...
Yazmama cesaretini gösterseydi yazarlar...
Yapamadık...
Yürek isterdi çünkü, yazmak kadar yazmamak...

*

Ya da adam gibi gazetecilik yapacaksın...
Ya da yapma...

*

Yürekten gelmiyor işte o zaman yazı...
Pişkinliğe, miskinliğe hesap soruyor harfler...
Kelimeler; boynumuzdaki vebal adına davacıdır...
Cümleler; emanetlere kıymaya olmuyor razı...

*

En güzelidir o zaman işte...
Yazılmamış yazı...