Siyasal İslam öncesi Türkiye’de yetişen bizler, yıllardır eşit yurttaşlık haklarından kendi rızasıyla vazgeçen kadınlarımıza hayret ettik.
Çocuk, insan ve hayvan haklarını tanımayan, zaten doğaya da düşman bir toplum kesitinin genişlemesini izledik.
Özgürlüklerinin kısıtlanmasını umursamayan, yurttaş bilinci gibi bir derdi olmayan, kulluktan hoşnut, el etek öpmekten gocunmayan nüfusun giderek artmasına şaşırdık...
Çoğumuz 1960’lı yıllarda 2019’dakinden çok daha uygar ve özgür yaşanan Türkiye’de demokrasinin nasıl olup da bir türlü aşı tutmadığını, toplumsal zihniyetin niçin ilerleyeceği yerde gerilediğine ilişkin bir saptamayı paylaştı: Demokrasi bu ülkeye tepeden indirildiği, uğrunda mücadele edilmeden verildiği için anlamı ve değeri bilinmiyor, zaten insan haklarından da hak edilmediği için kolayca vazgeçilebiliyordu.
Ama tepeden inmiş, tepsi içinde sunulmuş olsa da kapıp sahiplenmek mümkündü, özgürlüğün, eşitliğin ve uygarlığın sunduğu nimetleri... Oysa toplumun bir bölümü, elinin tersiyle itmişti hakkı olanı. Niçin?

Muktedirlerin çobanlık merakı
Türkiye’de iktidar olanın, muhalif rakibini bir ara, mutlaka “sürü bile güdemez” diye küçümsemesi boşuna değildir.
Toplum tabanını eğitmeyen bir devlet, ne çocuğa ne de erişkine insanca bir yaşam sağlayamadığı gibi; nüfusu tıpkı davar güder gibi hotzotla yönetmek zorunda kalır.
Dolayısıyla Türkiye muktedirleri, her şeyden önce çobandır!
Böyle bir devlet tarafından yönetilen toplumda da bireyin, yani insanın değeri yoktur...
Ölen ölür, kalan sağlar gütmeyi bilenindir.
Baskıya alıştırılmış kalabalıkları gütmek içinse iki yöntem vardır yalnızca: Emir ya da iman sopasını kullanmak.
Türkiye, eğitemediği vasıfsız kalabalıklarını gütmek için her ikisini de kullandı. Çünkü Cumhuriyet, Atatürk’ün ölümünden sonra eğitim seferberliğini boşlayıp; özellikle de bu ülkenin kaderini değiştirebilecek en etkili eğitim biçimi Köy Enstitülerini kapattıktan sonra bilinçlendiremediği bu kalabalıkları yönetebilmek için Osmanlı’dan gördüğünü sürdürmek gafletine düştü. Demokrasiye geçiş sürecini de önce emre karşı imanı kullanarak, iman azdığında emirle ezerek dengelemeye çalıştı.

Üçüncü bir yol hiç denenmedi
Ne emir, ne de imanla yöneten hiçbir hükümet, kalabalıkları sürü, kendilerini de çoban olmaktan çıkaracak üçüncü yolu; demokrasiyi özümseyip savunacak bilinçli yurttaşlar yetiştirmeyi denemedi. Tam tersine.
Türkiye’nin çobanlığına talip olanlar, seçimle işbaşına gelebilmek için demokratik olgunluğa erişmemiş toplum kesitinin tebaa güdülerine taviz verdiler. Yasaları çiğnediler ve çiğnettiler. Rüşvet dağıttılar. Haksız, vergisiz ve kolay kazanca alıştırdılar. Cumhuriyet değerleri, demokrasi bilinci, yurttaşlık ahlakının yerine; Diyanet ve İHL’ler aracılığıyla kutsal emre itaatten başka bir şey olmayan, üstelik mantığı tartışılamayan din kurallarını koydular. Hatta gerçek dinle ilgisi olmayan mübahlar, yasaklar uydurdular!
Sonuçta yeni bir sınıf yaratıldı, Türkiye’de. Yolsuzluğa, hırsızlığa idmanlı, yurttaş ahlakı olmayan, hatta iman ettiği dine saygısız bir tebaa.
Ama bu tebaa, asla Türkiye’nin çoğunluğu olmadı!

Tebaa değil, halk karar verecek
Gerçek çoğunluk, daha özgür, daha uygar bir ülkede yaşamak isteyen; çocukları için daha iyi yaşam hayalleri kuran halktı, tebaa değil.
Zaten AKP’yi de umutları olan bu halk iktidar yaptı.
Abayı ve sopayı görünce, yanıldıklarını anladılar.
Kimi toplumlar okuyarak eğitilir; kimileri yoksunluk, yoksulluk ve açlık çekerek öğrenir. Bugün Türkiye’de bilinçli olsun olmasın halkın büyük çoğunluğu ikinci yöntemle sınava çekiliyor ve artık başında çoban istemiyor.
Abaya da sopaya da doydu.
Kaybettiği demokrasiyi geri istiyor.
Demokrasi hak demek, hukuk demek, ama hakkı da hukuku da hak etmek gerek. Bir bedeli var: Uğrunda mücadele!
23 Haziran’daki İstanbul seçiminde, sandıkla gelip sandıkla gitmeyen bir iktidara karşı hakkı yeneni, adaleti savunmak için vereceğimiz mücadele, işte bu bedel olacak.
Tarihte ilk kez, demokrasiyi hak ederek kazanmak şansımız var!