Sonbahar hüznünün sarmalında yaşıyorum, gökyüzünde bir karabulut görüyorum...
O bulutun içinden sızan bir ışık!
Yeraltında akan bir suyun sesi, yaprakların fısıldayarak birbirlerine bir şeyler anlatması...
Bir karamsarlık ya da düş kırıklığı...
Sevecenliğin rüzgârı, suskunluk, sevgi...
Yine ölümleri anımsıyorum!
Sanki hiç farkında olmadan bir gizemin peşinden koşuyordun dün sabah...
İlkyaz sancısı değil, güz sancısı...
Havada yağmur sıkıntısı yok, kümelenmiş bulutlar var topak topak!
Soma katliamında 301 cansız beden, o acılı eşler, analar, babalar, çocuklar, kardeşler...
Eynez maden ocağı, orada çalışan işçiler...
Yüzleri kömür karası...
Yürekleri ak mı ak!
Katliamdan iki ay önce “Eynez ocağı” için olumlu rapor veren iki müfettiş için “soruşturma izni” vermeyen Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı...
Zaman saatlerinin insana göre değiştiği yılların içindeyiz...
O, 30-40 katlı rezidansları dikerken, ucuz işgücünden yararlanıp yasaları delerek zevksizlik örneği dikiyoruz.
Hiçbir güvenlik önlemini almıyoruz, o yeşil sermayenin yükselmesine, işçiyi sömürmesine göz yumuyoruz...
İşte öyle bir şey!
Umursamıyoruz ölümleri, “ölen ölür kalan sağlar bizimdir” diyoruz.
Bu yüzden bir eylül sabahında çiy taneleri altında ağırlaşan hasat rüzgârına benziyorum...
O rüzgâr beni Roboski’ye götürüyor...
Roboski’nin acısı “kaçak bölge”deki, huzursuzluğu giderek artırırken, sınıra gönderilen iki bin asker, köylülerle birlikte IŞİD’den kaçan altı bin Ezidinin geçişine izin vermiyor.
Sınır köylerinde yaşayan köylüler Irak’tan katırlarla kaçak mal getiriyor...
Daha çok mazot!
İş yok güç yok, ne yapsınlar!
Devlet biliyor bunu, aşiretler biliyor, korucular biliyor.
Buna karşı askeri kaynaklar bakın ne diyor:
“Kaçak mal yüklü katırların Kuzey Irak’tan geçişine izin vermeyeceğiz!”

***

Bir güz sabahında hüznün sarmalından kurtulmaya çalışıyorum...
Biraz umut!
Bulut kümeleri altında göğün maviliğine bakıyorum inadına...
Karabulutların top top olmuş karanlığından sızan aydınlık yok!
Cumhuriyetin tüm değerlerinin yitip gittiği bir ülkede yaşamak!
Sabah akşam demokrasi ve özgürlük masalları dinlemek!
Ne demiştim daha dün:
“Demokrasi ve özgürlükler laiklik temelinde yükselir.”
IŞİD Suriye sınırımızı yol geçen hanına çevirmiş, militanlar Türkiye’de tedavi olmuş, sınırdan geçmiş, savaşıp dönmüş...
Tanrı aşkına söyleyin, nasıl karamsar olmaz insan, nasıl?
Rezidanslar yapmayı çağdaşlama sanan bir düşünce yapısı egemen olurken, bilimden, akıldan giderek uzaklaşan bir ülkeyiz.
Demek demokrasi ve özgürlüğün yolu çok katlı gökdelenler yapmaktan geçiyor Körfez ülkelerinde olduğu gibi...
Yolsuzluk, yağma, talan almış başını gidiyor...
Hâkimler ve Savcılar Yüksek Kurulu (HSYK) seçimlerini raporlamak için Ankara’ya gelen Avrupa Yargıçlar Birliği Başkanı Christophe Regnard ve Uluslararası Yargıçlar Birliği Yargı Komitesi Başkanı Pol Van Iseghem, “Hükümetin yargıya müdahale” savlarıyla ilgili şunu diyorlar:
“HSYK seçimleri ne özgür ne de adil!”
Uluslararası kamuoyunda Türkiye’nin düştüğü duruma bakar mısınız?
Hangi demokratik, sosyal hukuk devletinde yargı siyasal iktidarın egemenliğindedir?
Nerede evrensel hukuk, nerede yargının bağımsızlığı, adalette eşitlik ve dürüstlük!

***

Ne bileyim belki ben karamsarım...
Türkiye güllük gülistanlık, ekonomi büyüyor, demokrasi ve özgürlükler ivme kazanıyor, yargı bağımsız...
Yalan hepsi yalan!
Türkiye’nin ekseni kayıyor!
Siyasal İslam bizi giderek kuşatıyor birbirimizle kavga ederken!