İnternet sitelerinde, bloglarda öteden beri hep rastlarım...
Afganistan ve İran’ın Taliban-Humeyni öncesi ’60’lı, ’70’li yıllarını, “günümüz insan manzaralarıyla” karşılaştıran çarpıcı kareler çıkar.
Kızlı erkekli üniversitelerin, kahvelerin, başı açık kadınların resimlerini internet sitelerine düzenli aralıklarla yükleyen Afganlar ve İranlılar; “Yahu bir ülke bu kadar mı geriye gider?” sorusunu kendilerine sormaktan bıkıp usanmazlar…
Sözünü ettiğim resimlerin hemen hepsinin ana teması, zamanın akışının “tersine dünya” bağlamında hiç beklenmedik biçimde gümbür gümbür geri çevrilmesidir...
O dönemleri doğrudan yaşayan ve gören kişiler, bu belgelerin gölgesinde “geçmiş zaman olur ki!”diye iç geçirip hep uzak birer seraba dönüşen mazilerini arar.
Genç kuşaklara o fotoğraflarla bu arada, “Bakın bir zamanlar bizim ülkemiz de nasıl bambaşkaydı. Kadınlar illa ki böyle örtüye, çarşafa boğulmazdı. Aydınlık bir Tahran ve Kâbil de vardı!” demek için o kanıtları böyle ısrarla dolaşımda tutarlar…
Biz de galiba artık böyle bir psikoloji içine girmek üzereyiz.
Bir dosttan alttaki “eski Türkiyeyeni Türkiye” fotoğraflarını aldığımda kendi kendime “Tam işte” dedim; “Zamanın geriye aktığı tüm diğer ‘büyük Ortadoğu’ halkları gibi olduk!” Ve Ortadoğu gerçeğinin yadsınmaz parçası olduğumuzu ilk kez bunca somut biçimde hissettim…  

"Eski Türkiye" yıl 1935...

Ve "Yeni Türkiye"

Bunlar da İran'ın 1970'leri ile 2000'li yıllarındaki yaşamını karşılaştıran fotoğraflar...

Aynı şekilde gene Kâbil'de Taliban öncesinin Afgan kadınları ile bugünün burkalıları!