New York'ta yağmurlu bir, temmuz günü...

Temmuz için soğuk ve yağmurlu bir havaydı, zaman zaman sağanak vardı. Ama cuma günü olmasına rağmen trafik inanılmaz açıktı. Riverside Memorial Chapel’e vardığımda Güngör Hanım beni yukarı yöneltti, çünkü programda orgu ben çalacaktım. Birlikte yaptığımız Chopin albümünden Mazurka, Fantasie Impromptu, Si bemol Nocturne ve Preludeler ile dostları karşıladık. Törenin düzenleyicisi aile dostu Beyhan Karahan’dı.

Açılıştan sonra İlhan Bey’in 1986 senesinde dünya prömiyerini yaptığım “Valses Ignobles et Sentencieuses” adlı süitinden iki parça çaldım. Onları orga uygulayınca muhteşem oldu. Önce New York’taki başkonsolosumuz konuştu. Sonra Atlantik’ten iş arkadaşı Manfred Borman, tiyatro sanatçısı Fulya Peker konuşma yaptı. Uzun senelerin dostu, İlhan ile Güngör’ü belli ki değişik bir şekilde kalbinde taşıyan Ahmet Gürsoy zorlukla konuştu. Ahmet Bey’in ardından ben konuştum.

“İlhan iyi bir dinleyici ve konuşmacıydı. Öğretmen, şair, komedyen, başka bir zamanın insanıydı. O bir prensti...” En önde oturan Güngör bütün konuşmacılar gibi beni de kucakladı.

Benim ardımdan Arif Mardin’in kızı Julie Mardin, son olarak da aile dostu ve eski iş arkadaşı Ahmed Tahir konuştu. Tahir, şöyle dedi: “İlhan Mimaroğlu’nu bir takım elbise ile gördüğümü hatırlamıyorum. İlhan’ın giysileri daha çok Fidel Castro’yu anımsatırdı. Onu gösterişli bir ahşap masanın gerisinde otururken düşünmüştüm, ama girdiğim odada izmarit dolu tablalar, yerde metrelerce kablolar vardı. Ama İlhan bu kabloların hepsinin nereye gittiğini çok iyi bilirdi.” Manfred ve Ahmed ise İlhan’ın yaptığı albümlerden ve çalıştığı sanatçılardan bahsettiler. Bu arada İdil’in (Biret) ve bendenizin lafını çok ettiler. Gurur ve şükran duydum. Tören bittiğinde gene orgun başına geçtim ve “The Man I love”ı çaldım.

White Plains’deki Ferncliff Mezarlığı’na doğru yola çıktık. Judy Garland, Malcolm X ve Joan Crawford da orada gömülüymüş. Kabristana gelen sevgili dostlar arasında, İlhan Mimaroğlu’nun eserlerini konser repertuvarlarına almış olan, piyanist Ayşegül Durakoğlu ve piyanist Sevgi Tekin de vardı. Şemsiyelerimizi paylaşarak, birbirimizin omzuna başımızı yaslayarak onu toprağa verdik...