Cumartesi günü gerçekleşen 31. Uluslararası İstanbul Kitap Fuarı’nın açılış töreninde Avrupa Birliği Bakanı Egemen Bağış da konuştu. Konuşmasının büyük bölümünü kendisinden önce konuşan ve çok sayıda gazeteci ve yazarın tutuklu bulunmasını eleştiren Dünya Yazarlar Birliği PEN Uluslararası Başkanı John Ralston Saul, Türkiye Yayıncılar Birliği Başkanı Metin Celal, TÜYAP Kültür Fuarları Danışma Kurulu Başkanı Doğan Hızlan ve bana verdiği yanıtlar oluşturuyordu.

Bakan Bağış, yurtiçi ve yurtdışında daha önce yaptığı konuşmalarda olduğu gibi bu sefer tutuklu gazeteci ve yazarlara “topyekûn” terörist, gaspçı, tecavüzcü suçlamalarında bulunmadı. Bu tutuklulukları, yargılamaları Türkiye’nin içinde bulunduğu “hassas” durumla gerekçelendirmeye çalıştı. Bakana göre bu hassas durumun nedeni “bölücü terör”dü.

Zaman ve koşullar elverse kanlı terör eylemlerinin çeşitli dönemlerde İtalya’yı, İspanya’yı, İngiltere’yi, Almanya’yı da derinden sarstığını, fakat bu devletlerin terörü fırsat bilerek iktidar muhalifi gazeteciler, yazarlar, bilim insanları, öğrenciler üzerinde baskı kurup onları cezaevlerinde çürümeye terk etmediklerini anlatırdık.

Anlar mıydı, anlamak ister miydi? Bilemiyorum.

Türkiye’de AKP iktidarının terörü ileri sürerek o ucube Evren anayasasında bile güvence altına alınmış anlatım, açıklama, toplantı ve yürüyüş özgürlüklerini kısıtladığı, ortadan kaldırdığı, iktidar savcılarının gazetecileri, yazarları, bilim insanlarını, öğrencileri tutuklatarak sonu gelmez, ömür tüketici davalara kattıkları artık dünyaca bilinen bir gerçektir.

Avrupa Birliği’nin 2012 İlerleme Raporu’nda da “Türkiye’nin temel haklar konusundaki eksikliklerinin, terörizm ve organize suçlarla ilgili hukuki çerçevenin ifade, toplantı ve örgütlenme özgürlüğü ile adil olarak yargılanma hakkını kısıtlamasından kaynaklandığı” ifade ediliyor. Raporda ayrıca, “yazar ve gazetecilere çok sayıda dava açıldığına, otosansürün yaygınlaştığına dikkat çekiliyor” ve “darbe planı iddialarıyla ilgili soruşturmaların, çap genişliğinin ve adli kovuşturmadaki eksikliklerin gölgesinde kaldığı, Güneydoğu’daki yönetimlerin çok sayıda yerel politikacının tutuklanmasından zarar gördüğü” yer alıyor.

İktidarların bir türlü önünü alamadıkları, kaynağını kurutamadıkları, son bulması için çözüm üretemedikleri terörü, değiştirilemez bir gerçekmişçesine temel alıp toplumun ve bireylerin özgürlüklerini buna endekslemeleri, iktidarın demokratik yönetim yoksunluğunun açık bir göstergesidir.

AKP iktidarı, Çamlıca’nın tepesine cami oturtabilir, İstanbul’u yüzlerce gökdelenle Dubaileştirebilir, Suriye’ye savaş açıp Müslüman Kardeşler’i başa geçirebilir… Bu tür şeyler yapabileceğine herkes inanıyor, fakat bir gün gelip demokratikleşebileceğine hiç ama hiç kimse inanmıyor.