“İdam” dersen...

Bence işin altında “öldürme güdüsü” yatıyor...

Bilinçaltının pırtlaması dersiniz...

*

Bizi idamı seyretmeye götürdüler, henüz çocuktum...

Mahkûmu Urfa’nın bir meydanında güneş doğarken asmışlardı... Çatılmış üç direğin ortasında sallanıyordu... Üzerinde bir beyaz gömlek ve boynunda bir kâğıt asılıydı... Boynu yana düşmüş, dili upuzun çıkmıştı...

Hafif hafif kendi ekseninde dönüyordu asılı adam...

Suçu neydi bilmiyorum...

Meydana doluşmuş ahali, aralarında kadınlar ve çocuklar büyük bir daire oluşturmuştu... Sessizce ama bir fısıltı uğultusuyla onu seyrediyorlardı...

Uzun yıllar o sahne rüyalarıma girdi...

Dönüyordu adam...

*

İnsan öldürmek...

İnsan olanın kesin reddettiği eylem değil midir?..

Öldürmek suçsa, aynı şeyi -sebebi ne olursa olsun- devlet yaparsa... Ve öldürmenin bir “gerekçesi” olabileceğini söylerse devlet...

Herkesin bir “gerekçesi” olabilir.

*

Öldürmek suçtur...

Kim yaparsa yapsın...

İdam, idam edilenlerin insanlığı ile ilgili değildir, kalanların insanlığı ile ilgilidir...

Bu nedenle ilkellikten yırtmış çağdaş toplumlar idam cezalarından kurtulmaya çalışıyorlar ya da kurtuldular...

Ama gelişmemiş toplumlarda “öldürmek” yaşamın bir parçasıdır...

Ve herkesin bir gerekçesi vardır...

*

İşte tam bu aşamada düştü ortalığa...

Elinde ip...

Dolanıyor kaç gündür...

Hücrelerde yargısız infazlarla ölüme gidenler, hücrelerde yaşamı elinden alınanlar, tüketilen ve bitirilen hayatlar yetmedi...

Asacak...

*

Sorun terörist başını hizaya getirmek ise geçti...

Çünkü yasalar zaten geri işlemez...

Ayrıca bunca ağırlama, izzet, ikram, ortak çalışma, pazarlık, görüşme, toplantıdan sonra “Yol haritasını iyi çizemedin, gel seni asayım” diyecek değil...

*

Arkadaşa nerede lazım idam?..

*

Bir içgüdüdür bu...

Kinin...

Nefretin...

İntikamın...

Kesme kültürünün dışavurumu...

Elinde ip, dolanıyor...

*

Ne yapıyor derseniz?..

İleri demokrasiden ipli demokrasiye geçmek istiyor, geçemiyor...