Atatürk, ölümünün 74. yılında ülkenin tüm kentlerinde törenlerle anıldı. Ankara, İstanbul, İzmir geniş kitlesel katılımlı toplantılara, yürüyüşlere, gösterilere tanık oldu. Anıtkabir ve Atatürk’ün hayata veda ettiği Dolmabahçe Sarayı on binlerce yurttaşımızın akınına uğradı.

Türkiye, 29 Ekim’de olduğu gibi 10 Kasım’da da bir bayrak deniziydi. Yurttaşlar anıtlarına kırmızı karanfiller bırakarak Atatürk’e olan minnet ve şükranlarını dile getirdiler.

Halkın 10 Kasım “seferberliği” insanların üzerlerine tazyikli su, biber gazı sıkılmadan, insanlar “güvenlik güçleri” tarafından coplanmadan, tekmelenmeden, yerlerde sürüklenmeden “olaysız” sona erdi.

Demek oluyormuş.

Demek korkulacak bir durum yokmuş!

Bu ülkenin Cumhuriyetçileri, aydınlıkçıları, yurtseverleri, devrimcileri, özgürlükçüleri, demokratları, kadını ve erkeğiyle, genci ve yaşlısıyla bayramlarını bayram gibi kutlamayı, yaslarını yas gibi tutmayı, ölülerini layıkıyla anmayı biliyorlarmış!

İktidar da acaba bu arada önce Türkiye genelinde milyonlarca insanın sergilediği öz disipline bakıp sonra da yüzünü en yakınındaki aynaya çevirip 29 Ekim’de “Ben ne yaptım” diye düşünmüş müdür?

Öyle ya, 10 Kasım’ın anlamına layık bir gün olabilmesi için, insanları ille de 29 Ekim günü önlerine dikilen barikatları yıkmaya zorlamak mı gerekiyordu?

***

İktidar çok zorlanacak da olsa gözlerindeki at gözlüğünü bir an önce çıkarıp atmalıdır. Eğer bunu yapabilirse “duble yollar”, “uydu kentler”, “alt-üst- geçitler”, “gökdelenler”, “AVM’ler”, toplumun çoğunluğunda karşılığı olmayan “ekonomik veriler” gibi afyon ve afyonlamalarla halk kitlelerini daha fazla uyutamayacağını görmelidir.

Toplumun demokrasiye, özgürlüğe, toplumsal adalete, eşitliğe, refaha, geleceğine ilişkin güvenceye gereksinimi vardır.

İktidar bunların hiçbirini topluma sağlamamaktadır.

Halk, “duble” yolların da, AVM’lerin de, gökdelenlerin ya da kendi ekonomik durumunu gizleyen ekonomik verilerin de karın doyurmadığını görmektedir. Düşünsel olarak kendini saygın “yurttaş” yapan Cumhuriyet değerlerine geri dönmektedir. 29 Ekim kutlamasındaki coşkunun da, 10 Kasım anmalarındaki kitlesel katılım da 2012 yılındaki anlamı budur.

Bu halk Türk’ü ve Kürt’üyle, bundan böyle demokrasisinin, özgürlüğünün, toplumsal adalet arayışının, eşitlik özleminin önüne dikilecek barikatları yıkacak kararlılıkta görünmektedir.

Dileriz, iktidar da görür. Geç olmadan tabii...