Hapiste insanın bir arzusu oradan sağlıklı çıkmaksa, öteki arzusu da şudur:

Bütün sevdiklerini sağlıklı bulmak.

O yüzden haftalık görüşlerde ilk soru şu olur:

“Herkes sağlıklı değil mi?”

Silivri davalarında, artık “uzun tutukluluk” kavramını da eskitip peşin cezalandırmaya dönüşen hapislik, ölüm acısını da esaretin bir parçası haline getirdi.

Ağustos ayı sonunda Yarbay Mustafa Dönmez’in oğlu Alp, trafik kazası sonucu yaşamını yitirmişti. Dönmez’e acı haberi vermek ve acıyı paylaşmak, duruşma salonunda tutuklu sanıklara düşmüştü. Dönmez’in acısını paylaşan herkesin gözlerinde aynı kaderi yaşama endişesinin izleri vardı.

O gün Dönmez’le en yakından ilgilenen, aynı zamanda bir doktor olarak nabzını tutup kontrol eden Prof. Dr. Fatih Hilmioğlu idi. Fatih Hoca, mahkeme cenazeye gidiş izni verene dek Dönmez’in yanından ayrılmadı, sonradan gelen acil sağlık görevlileriyle adeta bir hastanedeymiş gibi, yapılması gerekenleri konuştu.

***

14 Ekim Pazar günü saat 17.00’ye doğru hemen yanımızdaki Prof. Yalçın Küçük, Fatih Hoca ve Mehmet Perinçek’in kaldığı koğuştan yürek burkan bir feryat geldi. Onca duvara, demire karşın acı haber, hapiste de tez yayılır.

Fatih Hoca, oğlu Emir’i kaybetmişti.

Tuncay’la ben donakaldık.

Üst koğuşumuzda kalan, sadece seslerini duyabildiğimiz Serdar Öztürk, Durmuş Ali Özoğlu, İbrahim Özcan’ın ayak seslerini işittik. Ne oldu diye bağırıp, demir parmaklıklı, tel örgülü havalandırma penceresine koştular. Haberi alınca derin bir sessizliğe gömüldüler.

Fatih Hoca’nın bulutları dağıtan sesine, demir kapının şangırtısı zincirlendi. Ayak seslerinden 3-4 infaz koruma memurunun hızla Fatih Hocaların koğuşuna geldiğini hissettik.

Kardeşleri mahkemeden izin almaya çalışırken Fatih Hoca acı haberi televizyonda altyazıdan öğrenmişti.

İnfaz koruma memurları Fatih Hoca’yı götürürken, Yalçın Hoca’nın duvarlardan sızan sesini duyduk:

“Acımız büyük çocuklar...”

Fatih Hoca’yla tutukluluğunun ilk 2 ayını aynı koğuşta geçirdik. Aile görüşlerimiz ortaktı. Eşi, iki oğlu ve annesi bir yumak gibi olurdu.

Koğuşta doğal olarak hayatlarımızı da anlattık birbirimize. Fatih Hoca, tıp fakültesi öğrencisi iken CHP Kahramanmaraş Senatörü olan babası Hilmi Soydan’ı, bir terör saldırısı sonucu yitirmiş. 12 Eylül öncesinde pek çok eve düşen ateş, Fatih Hoca’nın evine de düşmüş.

Fatih Hoca’ya sadece babasının yasını tutmak yetmemiş, onun adını da soyadı yapmış.

24 yaşındayken babasını kaybeden Fatih Hoca, 21 yaşındaki oğlu Emir’i toprağa verdi.

Babası teröre kurban...

Oğlu trafik terörüne kurban...

Kendisi yargı terörünün kıskacında...

Geçmişiyle, bugünüyle Türkiye gerçeğini özetleyen bir aile fotoğrafı.

Fatih Hoca çok zorlu, bir o kadar da sorumlu bir konumda.

Kabul ederse bizler de kardeşiyiz, binlerce öğrencisi, yani çocuğu var. Sürdürmekte olduğu onurlu yaşam mücadelesinin anlamı daha da büyüdü. Kendisine yakışan bütün giysileri gibi acıyı da üzerinde taşıyıp, daha yaşanılası bir Türkiye mücadelesini bırakmamak durumunda. Bu anlamda sorumluluğu daha da arttı.

***

Anadolu’da ölüm üzerine söylenen onlarca sözden biri şudur:

Allah, sıralı ölüm versin.

Ama ölüm öyle gelmiyor. Kuşak sırası dinlemiyor.

Neylesek Fatih Hoca’nın acısını dindirmemiz olanaksız. Ancak onu yakan ateşin hepimizi kavurduğunu da paylaşmak isteriz.

Yunus Emre’nin dediği gibi:

Hiç bilmeyiz kimde sıra

Aramızda gezer ölüm.

Halkı bostan eylemiş

İstediğini seçer ölüm.