Alışmak, hem iyi, hem kötü! Ben de yeni daktilo makineme bir türlü alışamadım. Yepyeni, ama parmaklar harflere gitmez oldu. Sen yine elli yıllık dostunla çalış, diyen bir ses!..

Oysa yazılacak nice güzellikler var. Akyaka’da yaşadığımı biliyorsunuz. Güzel bir toplantı yapıldı. Köyün hemen bütün dostları bir araya geldi. Bir büstün açılış töreniydi.

Ben de gittim. Nasıl gitmem ki, o büst benim! Yaşlılık günlerimin yüzü!.. Sevgili dostum, mimar, ressam, müzisyen, Prof. Sadun Ersin’in eseri. Durup dururken zamanını ayırmış, benim büstümü yapmış. Sağ olsun! Ama ben yıllardır kaçarım benimle ilgili olaylardan...

Sadun Ersin habersiz gerçekleştirmiş! Yıllar önce İstanbul Göztepe Parkı’ndaki heykelim de benden habersiz yapılmıştı, bu da öyle oldu...

Prof. Sadun Ersin, çok yönlü bir sanatçı. Müzik, resim, heykel birbirinin içine girmiş, bir de santur ustalığı. Hepsi bu değerli arkadaşta bir araya gelmiş...

Yaşlılığın son çizgisine geldim. Emeklinin emeklisiyim. Ama öyle bir şey yasak bana. Çalışacaksın, yazacaksın, uğraşacaksın, savaşacaksın... Kimlerle mi? Önce kendinle... Hem kendini zamana karşı korumak hem de zamana meydan okumak...

Akyaka’yı okurlarım iyi bilirler. Gelip gidenleri de çoktur. Öyle ya Halikarnas Balıkçısı’nın övdüğü, Nail Çakırhan’ın şair mimar olarak güzelleştirdiği, İlhan Selçuk’un, Melih Cevdet’in ve otuz yıldır benim yaşadığım yer...

Akyaka Kültür Sanat Derneği Başkanı Aydın Turunç bu güzel köyü geliştirmek için elinden geleni yapar. Tüm üyeleriyle bu yeri örnek bir sanat yuvası haline getirmek isterler. Perde inmeden beni sevindirmek, yaşama bağlanmama yardım etmek istemişler.

Akyaka’da Nail Çakırhan’ın da büstü var. Gönül ister ki Akyaka’nın unutulmaz sevgilisi İlhan Selçuk’un da bir büstü, bir heykeli bulunsun. İnsanoğlu geçicidir; heykeller, resimler geleceğe bir sesleniştir. Ardında bıraktığın kalıcı, eskimez anılarla, yapıtlarla...

İşte böyle, ağustos Akyaka’sından bir sesleniş.

Sağ olsun tüm dostlar diyerek...