İroniye bakın!

“Demokratik açılım” özürlü olduğu için Suriye ile nerdeyse savaşın eşiğine gelen Türkiye’nin demokrasi karnesi “Le Monde” gazetesinde günlerdir tefrika ediliyor.

Gazete hafta başında önce Erasmus öğrencisi “Sevil Sevimli vakasını” sütunlarına taşıdı...

Sütunlarına taşımak ne kelime? “Sevil Sevimli’nin Suçu Ne Mösyö Erdoğan?” başlıklı bir koskoca başyazı yazdı.

Bununla kalmadı...

Davutoğlu’nun Fransa ziyaretine isabet eden bir zamanlamayla altına 50 akademisyenin altına imza koyduğu “Türkiye’de özgürlükler daralıyor!” bildirisini yayımladı…

Bildirinin içeriğine girdiğinizde “özgürlükler daralıyor” ifadesinin, ziyadesiyle “inceltilmiş bir başlık/euphemism” olduğunu görüyorsunuz.

Zehir zemberek içeriği okuduğunuzda, gerçekte acımasız ve ürkütücü bir dikta rejimini andıran sistem tarifinin yapıldığının ayırdına varıyorsunuz:

“Egemen bir güç; üniversiteler, araştırmacılar, yayıncılar, öğrenciler ve gazeteciler üzerinde artan bir yargısal baskı yapıyor. Kitlesel tutuklama dalgaları, demokrat çevrelere korku salıyor. Sanıklar, aylar ya da yıllarca aslı astarı olmayan suçlamalar temelinde tutuklu kalıyor. Onlarca gazeteci ve yayıncı yalnız işlerini yaptıkları için içeriye atıldı. Sosyal bilimler konusunda eser sahibi olmak; yöneltilen suçların başlıbaşına kanıtı (suç unsuru!) sayılıyor. Zira anti-terör yasası kapsamınca, bu konuların hepsi terörizmle ilintilendirilebiliyor. Ceza yasasındaki suç tanımlarının yarısı ‘terör kapsamına’ alınmış durumda. Yeryüzündeki terör tutukluların üçte biri bu nedenlerden ötürü, Türk cezaevlerinde!”

Faşizmi hatırlatan uygulamalar

Bildiri bu minvalde devam ediyor. Ben sadece kısa bir bölümünden yaptığım bu özetle yetineyim…

Bu özete göz atan herhangi bir Batılı, tarif edilen ülkeyi asla ve kata “demokrasi” deyimi ile yan yana getirmez…

“Le Monde” bildirisinde tanımlanan “aydın ve demokrat çevrelere korku salan kitlesel tutuklamalar”, “terör suçuna dönüşebilen sosyal bilim eserleri/gazetecilik faaliyetleri”, “asılsız suçlamalar temelinde insanların özgürlüklerinden alıkonması” gibi haller Batı’da damardan“faşizmin anısıyla” özdeşleştirilen uygulamalar.

Batı Avrupa’da Mussolini İtalyası gibi ülkelerin yaşamış olduğu çok ağır pratikler bunlar...

Hal böyleyken Türkiye’nin kalkıp da Suriye’ye “demokrasi” ve “insan hakları” gibi değerler üzerinden -hem de en ön safta!- “keskin tavırlar alması”; hafsalaya sığan bir şey değil.

Böyle hafsala almaz bir durum ortadayken; Dışişleri Bakanı Davutoğlu, yukardaki bildirinin yayımlandığı Fransa’ya yaptığı seyahatte beraberindeki gazetecilere “İnsanlık onuru ve özgürlük gibi evrensel ilkeleri savunmaktan imtina eden aydınların Suriye duyarsızlığını” şikâyet edebiliyor. Şikâyet etmek bir yana hatta esip gürlüyor:

“Bu nasıl liberallik? Nasıl solculuk?” diye çatıyor Sn. Bakan ve “Ben gece rahat uyuyorum. Siz rahat uyuyor musunuz?” diye bizden hesap soruyor.

Dışişleri Bakanı’nın mantığı uyarınca, Esad’ın insan hakları ihlalleri yüzünden, bizim burada uykularımızın kaçması gerekiyor…

Suriye’nin yüce demokrasi davasını, ilkesel bazda kendisine mesele ederek vicdanını huzura erdirdiğinden bakanın kendisi gece uyuyormuş…

Suriye halkı sorunlarına duyarsız kalan bizler, nasıl göz kırpabiliyor muşuz?

Ve tramvay demokrasisi…

Hayretler içinde okudum…

Bakan bizimle acaba alay mı ediyor diye düşündüm?

Uykularımızın Suriye için kaçmadığı evet tabii doğrudur.

Uykumuzu, çünkü öncelikle “terör yaftasıyla” zindanlarda çürüyen kendi aydınlarımız kaçırıyor…

Zeynep Oral bakın dün “Cumhuriyet”te ayrıntılı bir liste çıkarttı:

Eser üzerine eser veren… Mustafa Balbay, Tuncay Özkan, Büşra Ersanlı, Ayşe Berktay, Mahmut Alınak, Yalçın Küçük… nasıl vakit bulup da “terörist” oldu sorusunu yöneltti?

Bitmedi!

Pankart açmaktan… yumurta atmaya uzanan suçlardan içerde tutuklu bulunan 700 öğrenci...

Yüzü aşan hapisteki basın mensupları için kaçıyor öncelikle bizim uykumuz.

Suriye halkının dertlerine, kendi insanlarımız maruz kaldığı bu açık zulümler yüzünden derinlemesine konsantre olamıyoruz.

İçerde böyle bir tablo ile karşı karşıya olan bir ülkede sizin de bir bakan olarak “Ben rahat uyuyorum!” demenize; böyle bir konu üzerinden bize ahlak dersi vermenize, meslektaşlarımızın bu yaman çelişkiye hiç dikkat çekmemesine de çok ama çok şaşıyoruz…

O kadar ki kendi adıma ben artık, Türkiye’de “çelişki” kavramının hiçbir mana taşımadığı kanısına vardım…

“Tutarlılık” kıstasının bir değer ifade etmediği toplumda, çelişkiye düşmek de önemsenmiyor. Bu nedenle sözcüklere isteyen istediği zaman... istediği anlamı yakıştırabiliyor.

“Le Monde”un mim koyduğu gidişatın geçerli olduğu ülkedeki yöneticiler, başka bir ülkeye hiç engel tanımadan bu durumda “demokrasi” üzerinden rahatça ahkâm kesebiliyor.

Suriye bir diktatörlük…

Türkiye demokrasidir…

He ya.

Bunun adı tramvay demokrasisi!