AKP iktidara geleli on yıl oldu. Bu süre içinde kaç aydın, kaç düşünce, sanat, edebiyat, kültür adamı acılar çekti?

“İçeride” kaç yüz, ya da bin aydın var?

Kaç aydan, kaç yıldan beri...

Demokrasi denen bir düzende yaşıyoruz!..

Yaşıyormuşuz!

Olmaz olsun böylesi! Padişahlık, diktatörlük, yobazlık, darkafalılık, bilgisizlik, zorbalık demokrasisi olur mu? Oluyor işte, örnek kendimiz! Birazcık çizgi dışına çıktın mı, birazcık iktidardakilerin hoşlarına gitmeyecek şeyler yazdın mı, tepene iniyor yumruk...

Bekir Coşkun’un yaşadığı gerçek ortada!.. Yazar düşüncelerini ince bir ironi ile yazmış... Usta, başarılı... Bu yüzden en çok okunan, sevilen bir yazar...

Ama savcılıklara çağrıldı o da! Bilmem ne çıkacak işin altından? Coşkun o incelikli eleştiri yazılarını sürdürebilecek mi?

İktidardakilerin hoşlanmadıkları şeyler yazmak, konuşmak, suç olmaya başladı. On yıl önce bir iktidar değişmesiyle, daha doğrusu anlayışların başkalaşmasıyla...

Sanatçıya “Sen kimsin” dendi mi, ardından baskılar gelir? Şairsen, yazarsan, aktörsen, ressamsan, besteciysen çok özenli olman gerekir. Sen, anlasınlar, sevsinler, benimsesinler, böylece insanlıklarını daha derinden duysunlar istersin, ama onlar için bütün bunlar, zararlı, tehlikeli işlerdir.

Hapishaneler seni bekler, aylardır, yıllardır senin gibilerle doludur bu yüzden.

Suskunluk övülecek bir yaşam tarzı oldu mu, o toplumda her şey tepetaklak gider. Böyle olmasını da, kendi hesaplarına göre, isteyenler vardır. Toplumda onların konuşmaları, yorumlamaları serbesttir, senin benim doğrulara dayanan yorumlarımız çaresiz boşa gidecektir. Ya da seni, aylar süren kapatılmalara götürecektir.

“İleri demokrasi”, bir ülkenin doğru yoldan şaşmasıdır. Yaşam denen değerin insanlar için kördüğüm biçimine getirilmesidir.

Böyle “ileri” bir düzene, olmaz olsun, demekten başka çare var mı?