Oppenheimer'ın içinde yer alan gerçeklik doğru mu?

Oppenheimer, Nolan'ın filmografisi arasında, yüksek konseptli bir bilim kurgu veya süper kahraman hikayesinden ziyade, kökleri tarihsel gerçeklere dayanan bir biyografik olması nedeniyle nadirdir. Film özellikle Kai Bird ve Martin J. Sherwin'in 2005 tarihli biyografisi American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer'dan ilham alıyor.

OPPENHEİMER'DAKİ TARİHSEL GERÇEKLİK

Slate'den Fred Kaplan, Oppenheimer'ın tarihsel doğruluğunun ayrıntılı bir dökümünü sunuyor. İşin özü, filmin genellikle gerçek olaylara çok sadık kalmasıdır. 1954 ve 1959 sahnelerinde diyaloğun çoğu doğrudan söz konusu duruşmaların transkriptlerinden alınmıştır. Bu, Nolan'ın filmin renk kullanımı ve öznel ve nesnel perspektif hakkındaki yorumlarına dikkat çekiyor. 1954 sahneleri çok sert, yıkanmış bir palette sunulurken, 1959 sahneleri tamamen siyah beyazdır. Bu, Nolan'ın adına çok kasıtlı bir seçim. Renk, filmin Oppenheimer'ın öznel bakış açısından sunulan bölümleri ile daha objektif, kişisel olmayan bir yaklaşım benimseyenler arasında bir ayrım yapmak için. 1954 ve 1959 sahneleri kaydedilmiş gerçeklere sıkı sıkıya bağlıyken, filmin geri kalanı Dr. Oppenheimer'ın kişisel bakış açısını keşfetmek için daha fazla alan bırakıyor.

Kaplan'ın açıkladığı gibi, filmde gördüklerimizin çoğu büyük ölçüde doğru. Genç bir Oppenheimer'ın fizik profesörünü zehirlemeye çalıştığı sahne bile gerçekleşti. Film, Strauss'u Dr. Oppenheimer'a karşı derin bir kişisel kini olan bir adam olarak tasvir etmesinde de doğru ancak bu kin filmde görülen iki kışkırtıcı olaydan daha fazlasına dayanıyordu. Görünüşe göre Dr. Oppenheimer, kin tutma yeteneğiyle ünlü bir adam olan Strauss'a düşmanlık etme konusunda uzun bir geçmişe sahipti.

Kaplan'a göre; "Strauss'un meslektaşlarından biri daha sonra şöyle dedi: 'Lewis ile herhangi bir konuda aynı fikirde değilseniz, ilk başta sadece bir aptal olduğunuzu varsayıyor. Ama onunla aynı fikirde olmamaya devam edersen, hain olman gerektiği sonucuna varır."

Film ayrıca, Oppenheimer'ın savaşın sona ermesinden sonraki ruh halini nasıl tasvir ettiği konusunda bazı özgürlükler de alıyor. Dr. Oppenheimer ve Gary Oldman'ın Başkanı Truman arasındaki gergin sahne yaşanmış olsa da ve Truman gerçekten de ellerinde kan olduğunu itiraf etse de, Kaplan, Oppenheimer'ın atom bombasına itirazlarının genellikle düpedüz nükleer kaygıdan ziyade pratikliklerle ilgili olduğunu savunuyor. Örneğin, H bombasına karşı çıkmasının nedenlerinden biri, devasa patlama yarıçapının büyük şehirleri tek pratik hedef haline getirmesiydi.

Kaplan, Oppenheimer'ın atom bombasına itirazlarının genellikle doğrudan nükleer kaygıdan ziyade pratikliklerle ilgili olduğunu savunuyor:

"H bombasının, Sovyetlerin Batı Avrupa'yı işgal etmesi durumunda ordunun savaş alanında kullanılacak silahlar olarak inşa etmeye devam etmesi gerektiğini düşündüğü Hiroşima A tipi bombalardan para çekeceğinden endişe ederek hevessiz kaldı. H-bombalarının savaş alanı hedefleri için çok güçlü olduğunu – sadece büyük şehirleri yok edebileceklerini – ve eğer Ruslar onları inşa ederse, bizim yaptığımız gibi, bir savaşın Amerikan şehirlerini de mahvedeceğini savundu. Sonunda, filmde tasvir edildiği gibi, bu karşılıklı kırılganlığın her iki tarafı da silahları kullanmaktan ve hatta savaşa girmekten caydırabileceği görüşüne vardı. Ama genel olarak nükleer silahlara karşı değildi."

Son olarak, Oppenheimer'ın Manhattan Projesi'nde yer alan diğer birçok erkek ve kadının katkılarını örtbas etme eğiliminde olduğu belirtilmelidir. Film birçok ünlü bilim insanına yer verebilir, ancak sadece birkaç durumda (Teller'in H-bombası araştırmasında olduğu gibi) film gerçekten çalışmalarına giriyor. Oppenheimer, Manhattan Projesi'nin karşılaştığı diğer büyük zorluklardan sadece birine atıfta bulunuyor - bombaları mümkün kılmak için yeterince uranyum ve plütonyumun rafine edilmesine duyulan umutsuz ihtiyaç. Üç saatlik bir filmde bile, böylesine büyük bir girişimin hikayesini anlatmak için çok fazla yer var.