Zoom'la sohbet mi? Eh işte...

1976'da doğdum. Doğduğum yıllarda Türkiye'de radyo yerini yavaş yavaş televizyona bırakıyordu. Belirli saatlerde yayın yapan TRT'yi siyah beyaz televizyonlardan izliyorduk. Bu “belirli saatler” nedeniyle televizyon artık evlere girmeyi hızlandırmış olsa da radyo hala birinci sıradaki toplumsal iletişim aracıydı aslında.

O zamanlar 2000'leri hayal ederdim. Tabii çocukluk hayallerimde uçan arabalardan tutun da neler neler olurdu. Işınlanma bile olasıydı bence 2000'lerde. Ama gel gör ki 2020 geldi geçiyor, bırak ışınlanmayı evde oturuyoruz hep birlikte. Küçücük, gözle görünmeyen bir şey dünyayı durdurdu adeta. Ama ışınlanma olmasa da neyse ki teknoloji epey ilerledi de evde çok işimize yarıyor.

Sıkı bir arkadaş grubum vardır. Kadınlı erkekli. Bazıları birbiriyle evli, bazılarımız ise bekar. Gruptakilerle lise yıllarıma, üniversitenin başına ya da gazeteciliğe ilk adım attığım yıllara kadar gidiyor arkadaşlık geçmişim. Yani yaklaşık 25-30 yıldır hiç kopmadık birbirimizden. Daha şu Kovid-19'a kadar mümkün olan her hafta sonu bir meyhanede buluşurduk. Ama şimdi herkes evinde ve yaklaşık 1 buçuk aydır hiçbirimiz bir diğerini göremedi.

Nasıl özlemişiz birbirimizi...

Geçen gün aramızdan biri teknolojiyi kullanarak görüşmeyi önerdi. Akşam belirlenen saatte Zoom denen uygulamada buluştuk. Tabii ki bizim kadro buluşma öncesi alkolünü, nevalesini hazırlamış. Başladık birbirimizi ekranda görerek sohbete. Herkes birbirini nasıl özlemiş anlatamam. Yaklaşık 2 buçuk saat sürdü muhabbet. Elbette kalabalık olduğumuz için her sohbet herkesi sarmadı zaman zaman. Mesela bazen kadın bireylerin konuştuğu konular biz erkek bireyleri sadece ekrana bakar hale getirdi. Gerçi onlar sohbet heyecanından hiçbir şey kaybetmedi bizim bön bön bakışlarımız sırasında. İşte o sırada meyhanede buluşmanın önemini anladım. Zoom uygulamasına acilen bir “dürtme” özelliği eklenmeli bence. Sohbetin sarmadıkları birbirini dürttükten sonra diğerlerinin sesi kısılmalı ve bu ekrana bön bön bakmak zorunda kalanlar kendi arasında konuşabilmeli. Meyhanede olsa öyle olurdu mesela. Neyse sonuçta çekirdek gruptan 8 kişi ve arada araya sızan yeğenlerle 10 kişi teknoloji sayesinde sohbet ettik, özlem giderdik.

Bu arada fark ettik ki biz çok değişik bir kuşağız. Radyodan televizyona, santralden bağlatılan telefondan önce cep telefonuna ardından akıllı telefonlara hepsini gördük, hepsini yaşadık. Tabii ki ileride kim bilir daha neler olacak? Belki benim gibi birçoğunuzun 1980'lerde kurduğu ışınlanma hayali bile gerçek olur. O yüzden şu gözle görülmeyen küçük şey nedeniyle karalar bağlamayalım. Daha görecek çok şey var bizim için. Ama önce arkadaşlarımızı bir masada görüp yüzyüze sohbet edeceğimiz günler gelsin de. Gerisi zaten gelir.