Tonguç Orözü yazdı: "Nereye gitti bizim çocuklar?"

Ne çok bekledik EURO 2020'de bizim çocukların seremoniye çıkmasını... İlk maçın sabahında ne çok heyecanlandık, saatleri saydık bizim çocukları yeşil sahada görmek için... Ne kadar büyük hayaller kurduk, çılgınlar gibi sevinmek için...

Hepsi 270 dakika sonunda geride kaldı... Bizim çocuklar aylarca beklediğimiz, saatleri saydığımız turnuvada bizim boğazımıza yutkunamadığımız bir yumru bıraktı...

Oysa milli maçın saatini bilmediğimiz günlerden sahadaki mücadelelerini görüp, "İşte bizim çocuklar bunlar!" dediğimiz günlere geldiğimizde ne çok sevinmiştik...

Sahi nereye gitti bizim çocuklar?

Son dakikaya kadar mücadele eden, çizgiden top döndüğünde çılgınca sevinen, rakibine seremonide bile hırsıyla maçın zor geçeceğini gösteren çocuklar?

Biz sizi hırsınızla, yürekten oynadığınız futbolla çok sevdik... Ama sahada gördüğümüz bizim çocuklar değildi. O topu ısıran çocuklar, şampiyonaya giderken bavula kıyafetlerini koyarken hırslarını koymayı unutmuştu. Öyle ki pas yapmakta zorlandığımız İtalya maçında sahada isyan eden 1 futbolcumuz yoktu... Galler maçında sanki her şey bitmiş gibi sahada yürümeyi, rakibe pres yapmayı bile unutmuştu bizim çocuklar. Ve geldi son maç... Evet belki her şey mucizeye bağlıydı ama bizim çocukların yine hırsı isteği yoktu...

Biz mi yanlış anladık Şenol hocam?

Tam 19 sene önce yine bizim çocuklar sana emanetti hocam. O zaman bütün ülke sabahın erken saatlerinde dükkanını kapatır, okullar öğrencilere izin verirdi... Sadece seni ve öğrencilerini, sahada basmadık yer bırakana kadar kırmızı- beyaz forma ile mücadelesini izlemek için? Yine aynısı olmuştu. Turnuvanın favorisi açılış maçında bize rakipti, senaryo aynıydı. Evet belki kaybettik ama sahadaki takımdan hep "bravo size" diye bahsettik. İkinci maçımızda Kosta Rika ile oynarken, beraberlikte biter her şey diye düşünürken sen inanmıştın çocuklara... Grubun son maçında bütün hesapları yapıp 3.lük yolunu açmış ve tarih yazmıştık.

Yine aynısını bekledik sizden hocam, yine ilk maç olsun dedik, gerisi gelir dedik, yine olmadı... Biz Şenol hocanın 2002'de yaptığı gibi, yine güneş gibi doğmasını bekledik ama o güneş hiç doğmadı... Acaba biz mi yanlış anladık hocam?

Canınız sağ olsun çocuklar, biz sizi çok seviyoruz... Tek istediğimiz bu macera geride kaldı ama, bir dahaki sefere bavulunuzu hazırlarken bu ülkenin sizden ne istediğini ve beklediğini unutmadan, kıyafetlerinizden önce o mücadele ruhunuzu, hırsınızı bavula koymanız...