Sevinç...

Haşim İşcan Kültür Merkezi’nin opera salonunda L.V. Beethoven’in 9’uncu senfonisi “icra” ediliyor. Salonda tek boş yer yok. 1000 kişilik salonun yarısı yabancı ve çoğunlukla Alman... Irk, dil, din ayrımı olmadan “bir dost ile dost olmanın yüce mutluluğuna eren” insanların yüzlerinde alabildiğine sevinç var...

“Büyülerin birleştiriyor yeniden

Zamanın kıyasıya ayırdıklarını

Temiz kanatlarının süzüldüğü her yerde

Kardeş oluverir bütün insanlar.”

Cehennem kavramıyla insanlara yaşamı dar edenler daha da ileri giderek Tanrı’yı adeta bir işkenceci olarak nitelerken Schiller’in dizeleri Beethoven’in müziğinde korku yerine sevgi üretiyor, sevinç yansıtıyor.. : “Kardeşler yıldızlı kubbenin üstünde / İyi yürekli bir baba otursa gerek..”

Sayıları giderek artan tecavüzcülerin serbest bırakıldığı, buna karşılık gerçek aydınların gözaltına alınıp tutuklandığı, yaşam biçimlerinin yozlaştığı, kültürün düzey kaybettiği, daha önemlisi demokrasinin gerçek tanımı ve uygulaması ötesinde “ucubeleştiği” bir ortamda Beethoven’in 9’uncu senfonisini dinlemek yüreklere umut ve sevgi aşılıyor. Çok gereksinme duyduğumuz sevinç başka nasıl sağlanır ki... “Ülkünün yüce birliği içinde kaynaştık mı, birbirimize kardeşçe bir sevgiyle bağlanırız. Sevinç ve güzellik ektik mi, güzellik ve sevinç biçeriz.” Buna gereksinme duyduğumuz günleri yaşıyoruz..