Naile Akıncı ve "Hesaplaşmalarım"

Naile Akıncı’nın İstanbul sevgisi onu hep coşkulu kılıp anlatımını ve biçimselliğini yönlendiriyor. Natürmortlarına, simgesel kullandığı atlarına kadar Eyüp, Bebek, Cerrahpaşa  izlenimini resminin her dokusuna nakşetmiş Akıncı. Biçemini sıkça başvurduğu karışık teknikleriyle geliştirmiş. “Semt  görüntülerinin ötesindekileri  yansıtmak böyle birşey olabilir” diyoruz. Bu anlamda doku zenginliğini elverişli kullanmak da aynen öyle.

Nedir resmedilenler ve nasıl resmedilirler? Çizgi, ışık ve renkle sağlanan ilk izler kuşkusuz özgünlük.  Ardından uyum geliyor. Kat kat çalışılan bu yağlıboya tekniği için ‘tamamen kişisel,  resim yapmak ise aynı zamanda da ayrıntılarda saklanan  gizemdir’ diye düşünüyoruz. Tarihi bir köprü ya da bir camii olsun farketmiyor Akıncı için. Amacı  öncelikle “plastik endişelerin” üstesinden gelmek. Estetik dışavurumunu  istediği  dilde yorumlamak.

Türk Resmi Modern Akımlarında doğa  ve içsellikler Van Gogh, Cezanne, Klee, Picasso ve diğer izlenimciler sonrası ressamlardan öğrenilmiştir.  Öz ve biçimi birbirine etkin kılanlar olarak Z. Kocamemi, A. Çelebi gibi bazı  ressamlar sonrası kuşaklarda N. Akıncı  yer alır. Sevilmiş ve beğenilmiş olmasının yanında sürekli arayış ve çalışma bilgesi  oluşu resmini güçlendirmiştir. Kompozisyon anlayışında dolu alanların yüzeyi kaplaması, çizginin girift  örgüde  defalarca çizilmesi, bir kaos içindeymiş izlenimi veren görüntülerde  ritim arayışı ve dokuyu kullanması en belirgin özellikleridir.  

Naile Akıncı için çalışma  süreçleri  adeta kesintisizliktir. Resim yapmak  son nokta koyma eğilimine odaklanmaktır.  Odaklanır; ancak bu son nokta, aynı zamanda da bir başka resme geçişi  hazırlayan noktadır. Çalışmalarını böylece hep sürdüregelen Akıncı “Hesaplaşmalarımda” eski resimlerini tekrar ele alarak  bir ‘sonsuzluk arayışçısı’ olduğunu kanıtlar. Sergi 4Şubat2012’ye kadar sizinle, iyi seyirler.