‘Mutlu ve özgür olsun Türkiye’

Konserin ortalarında bir yerde ayağa kalkıp sahnin ortasına geliyor ve geride yükselen binayı işaret ederek soruyor: “Nedir o bina? ICC yazıyor, kongre merkezi mi? Nedir orası? Edrogın orda mı? Ne yapılıyor orada, siz biliyor musunuz?” Gösterdiği yere doğru dönüyoruz ve tek gördüğümüz göğe doğru yükselen Harbiye Orduevi oluyor. Kimileri bir şeyler söylüyor (Otel diyen var, Kongre Merkezi diyen, Orduevi diyen) ama bir türlü rahatlatamıyor kimse sahnedeki adamı. Ancak konser sonunda ayağa kalkınca anlayacağız Benjamin Clementine’ın neyi işaret ettiğini. Tüm konser boyunca, biz izleyicilerin açısına girmese de onun gördüğü binanın hemen Muhsin Ertuğrul’un bitişiğindeki Harbiye Kongre Merkezi olarak da bilinen İstanbul Kongre Merkezi olduğunu ve “Edrogın” diye telaffuz ettiğinin de muhtemelen Erdoğan olduğunu anladığımızda artık çıkış kapısına doğru merdivenleri tırmanıyoruz belki ama 80 dakika boyunca izlediğimiz şeyin bir konserden çok daha fazlası olduğuna dair inancımız ilk dakikalardan beri yerinde çok şükür.

Ayin gibi final

Clementine’ın büyüleyici müziğine ve zorluklarla dolu hayatına dair çok şey söylendi yazıldı, o yüzden işin o kısmına hiç girmeyeceğim. Daha çok ilk albümünden parçalar söylediği 11 şarkılık konseri boyunca doğrudan izleyiciyle iletişim kurmaya pek yanaşmamış olsa da (bir iki kısık sesli teşekkürü saymıyorum) yukarıdaki epizot gibi ilginç çıkışlarla aslında karşısındaki 4000 civarında insanla ne kadar yakın olduğunu gösteren birçok an yaşandı önceki gece Açıkhava’da. Bir ara örneğin, “Ne çok dolaşıyorsunuz, otursanıza yerinize” dedi, ayakta oradan oraya gidenlere. Ama en büyük sürprizini konserin finalindeki yarı doğaçlama performasına saklamıştı. Bis için sahneye geldiğinde ikinci albümü “I’ll Tell A Fly”dan “Jupiter”i çalmaya başladı ve parçanın bir yerinde “Wishing Americana a happy / Wishing Americana free” sözlerini “Wishing Turkey a happy / Wishing Turkey free” (Mutlu olsun Türkiye / Özgür olsun Türkiye) diye değiştirerek devam etti ve aldığı reaksiyondan da mutlu olmuş olacak ki, bu sözleri bir mantra gibi dakikalarca tekrar ederek ve seyirciyi de tekrar etmeye teşvik ederek müthiş bir final yaptı. Öyle ki, bir yerden sonra binlerce kişinin ayağa kalkıp İngilizce de olsa “Mutlu ve özgür olsun Türkiye” dileklerini bağıra bağıra ilan ettiği bu bölüm adeta bir şaman ayinine dönüştü, ruhlar mest, kafalar esrik oldu. Doğrudur, bu memlekette mutlu ve özgür olmak o kadar da kolay bir şey değil belki ama önceki gece o son 10 dakikayı yaşayıp da mutlu ve özgür olmadığını iddia edecek birileri var mıdır acaba?