Japon sinemasının Altın Palmiye yarışındaki ilk örneği olan "Aile Sırları" bireylere odaklanırken; bir toplumun çok boyutlu sorunlarına ciddi, derinlikli göndermelerde bulunan, alabildiğine insancıl bir film. İnşaatlarda geçici kontratla çalışan Osamu ile asgari ücretle yetinen 'karısı' Nobuyo iki gözlü sefil evlerinin kapısını, kavgalı anne ve babası tarafından sokağa atılan küçük kıza da açınca, aile altı kişiye çıkar. Nine ile bir peep-show'da bedenini pazarlayan torunu Aki ve mağazalardan herşeyi çalmakta usta küçük 'oğul' tabloyu tamamlar. Her ferdin bir sırrı, bir acısı vardır. Nine, torununu yanına aldığı için oğlundan para sızdırıyordur. Bu arada, tüm aile Nine'nin emeklilik maaşından yararlanmaktadır. Okula gitmeyen çocuklar hırsızlıkta lise diplomasını almışlardır sanki. "Mağazalardaki eşyalar satılmadan önce kimsenin değildir ki çalınmış olsun" diye yaşam felsefesini özetleyen babayla "Mağaza iflas etmedikçe sorun yok" diyen anne, yeni kızlarına gerçek bir şefkatle bağlanırlar.. Bir gece ölüveren nineyi, "cenaze paramız yok" bahanesiyle gizlice gömerek, emekli maaşını almayı sürdürürler... Filmin hiçbir karesinde sefiller edebiyatı yapmayan, manikeist değerlendirmelerden özenle kaçınan Kore-eda Hirokazu, günümüz Japon toplumunu hümanist bir yaklaşımla, duyarlı bir sorumluluk içinde sorguluyor. Çözülen geleneksel aile bağlarının çürümüşlüğü gerisinde yatan sevgiye, şefkate, anlayışa ve dayanışmaya susamışlığın önemine dikkatimizi çekiyor. İnsanlık komedyası üzerine düşünmeye davet ediyor izleyicisini... "Aile Sırları" birçok noktada Jia Zhang-ke'nin filmiyle kan bağı olmayan gerçek akrabalıklar içeren bir film. Her iki yönetmeni de Cumartesi gecesi açıklanacak ödül listesinde görebiliriz.