Bir ülke, öyle ki ulusal gelirin en az yarısı kadar, 400 milyar USD dış borcu olan, her yıl ulusal gelirinin en az yüzde 6.0’sı kadar dış açık veren, kamu borcu 600 milyar TL’yi aşkın, hane halkı borcu ulusal gelirinin yüzde 25’ine ulaşmış, hane halkı gelirinin en az yüzde 50’si önceden tüketilmiş, yaşam standardı dünya sıralamasında 77’nci, gelişmiş ülkelerle karşılaştırıldığında her alanda son sırada yer alan bir ülke; doğal kaynaklarını hoyratça kullanan, göllerini kurutan, çevreyi kirleten, toprak aşınması, kayması, erozyon nedeniyle her yıl küçük bir il kadar verimli toprak yitiren, yeraltı sularını tüketen, rant uğruna orman yakan, ağaç kesen, tarihine ve coğrafyasına sahip çıkmayan, hiçbir gerçek değerini korumayan bir toplum. Daha kötüsü siyasal çıkar, oy hesaplarıyla gençliğini eğitim alalamasıyla karanlığa gömmeye çalışan bir toplum.
Eğitim diye gençler, aileler aldatılıyor, daha açıkçası dolandırılıyor. Dershane yaparak eğitim sorunu çözülmez; dershane açtık diye de övünülemez. Gerçek anlamda eğitmeni olmayan bir eğitim kurumu oluşturulamaz. Kaldı ki eğitimde kişisel çıkar hesaplarına alet edildiğinden, gerçek eğitmenler de ya dışlıyor veya çeşitli baskılarla hizaya getiriliyor.
Hak aramadan dünya nimetlerinden yararlananlar, gençlere öteki dünyada hayallerini gerçekleştirme vaadi veriyorlar. Atalarımız boşuna söylememiş: “Etrafa verir talkımı, kendi yutar salkımı.” Toplumun çarpık davranış biçimini bu özlü söyleyiş özetliyor.
Geleceğe yatırım yapılmadan, mevcut varlıklar aç gözlülükle yitiriliyor, tüketiliyor. Her vatandaşın ülkesine, gelecek nesillere karşı yükümlülüğü, borcu vardır. Kısa süreli çıkar hesapları ile, bencil davranışlarla, ülke, toplum çıkarlarını, gelecek kuşakları bir yana iterek, sınır tanımayan, doyumsuz bir iştahla, görgüsüzlükle ülkenin kaynakları ve geleceği tüketilmemelidir.
Toplumun değer yargıları, değerleme ölçüleri, davranış biçimleri değişmeden ne varlıklarımızı koruyabilir ne de geleceği kurtarabiliriz. Etik değerlerin benimsenmesi, uygulanması zorunludur. Etik değerler geliştirilebilir. Etik değerlere bazı örnekler vermeye çalışayım. Kimsenin çevreyi, doğayı kirletmeye hakkı yoktur. İstismar olmaması için, özürlüler hariç herkes bir şekilde üretici olmalı, topluma katkıda bulunmalıdır. Üretmeden tüketmek istismardır, haksızlıktır, toplumdan çalmadır. Gerektiğinden fazla tüketmemek, tüketimi sınırlamak erdemdir. Aşırı, gereksiz tüketim toplumsal bir sorumsuzluk, toplumsal bir suçtur. Gelecek düşüncesiyle birikim yapılmalı, kişiler aşırıya kaçmamak üzere tasarruf etmelidir. Kişiler başkasının emeğine, hakkına saygı göstermelidir. İstismar etmemek yetmez, istismara da karşı çıkılmalıdır.
Doğa, çevre koruması, ülke sevgisi, saygılı olma, haksızlığa tepki, mücadeleci olma geliştirilecek erdemlerdir. Eğitim etik değerler üzerine oturtulmalıdır. Gerçek eğitimciler, toplumsal liderlerdir. Davranışları ile örnek olmalıdır. Bu nedenle gerçek eğitimciler, özür dilerim, düzenbazlar, şarlatanlar hariç, doğanın, çevrenin, ülkenin çıkarlarının, özgürlüklerin korunmasında ön planda özveriyle savaşım verirler. Eğitimciler çıkar amaçlı yaratılan sözde, yapay liderlerden değil, toplumun gerçek liderleridir.
Türkiye’de yalnız günün değil, geleceğin de kurtarılması gerekiyor. Bu konuda iyi niyetli, özveri ile uğraş veren sivil toplum örgütlerine, gerçek eğitimcilere, ülkeye, gelecek kuşaklara karşı sorumluluk taşıyan her vatandaşa önemli görevler düşüyor. Halkımızın değer yargıları, davranış biçimi kesinlikle değişmelidir. Aksi halde yalnız kendilerinin değil, ülkenin geleceğini de karartmayı sürdürürler.