Her öğrencinin unutmadığı öğretmenleri vardır.

Türkçeyi, Türkçeyle insana seslenen şiirleri sevmeyi ilkokul öğretmenlerim İsmail Ünal’la Behçet Ulusoy öğretmişti. Onların öğrettiği yazım kurallarının bana hep yol gösterdiğini unutamam. 

Ortaokul Türkçe öğretmenim Mehmet Özer, bana okuma sevgisini kazandırmıştı. Okumanın, öğrenmenin, düşünmenin, duygulanımın güzelliğine onun yol göstericiliğiyle kavuşmuştum. Öğrenme serüvenim hâlâ tatlı mutluluklarla sürüyor. O, okumaya heveslendirilmiş yetim bir çocuğun sırtına, terziye götürüp bedenine uygun hale getirdiği paltosunu veren bir öğretmendi. O paltoyla Yozgat’ın Yerköy’ünün amansız kara iklimi kışlarını geçirmiştim. Öğretmen okuluna girmem için beni yüreklendirmesini de unutamam.

Öğretmen okulu

1966-69 arasındaki öğretmen okulu yıllarımda, insanın yaşamdaki anlamını, Cumhuriyetle bayraklanan bu ülkede, yoksul bir çocuğun yaşama katılmasının, yurt sevgisinin ne demek olduğunu öğrenmeye, özgürleşme tutkusuyla dolu bir insan olarak yaşamaya başlamıştım. 

Bu, kimliğine öğretmen okullarında kavuşan binlerce kuşaktaşımın da gerçekliğidir.

Parasız yatılı olarak okuduğum Tokat İlköğretmen Okulu’nda Ali Aydın, Aynur Sarıgül, Bedir Çankaya, Cavit Kiper, Celal Soltaş, Durmuş Ali Özçelik, Faruk Sükan, Günak Yüzak, H. Basri Bişkin, Haydar Topay, Hayrettin Kılıçkan, Lemanser Sükan, Mehmet Alan, Mehmet Bural, Metin Özçetin, Mehmet Ünay, Mehpare Güngör, Metin Somuncu, Mustafa Özdek, Nurdan İlik, Osman Güngör, Rafet Çağlar, Sefer Bal, Selim Sarıgül, Sevgi Gümüş, Şadan Dedeoğlu, Turgut Aldemir ve adlarını anımsayamadığım, yaşamımıza dokunan öğretmenlerimizden öğrendiklerimizle, ülkemizin toplumsal, siyasal olaylarıyla bütünleştikçe özgür insan olmaya doğru adımlara başlamıştık.

Çoğu sürgünlerle boğuşan öğretmenlerimiz gibi Cumhuriyet okuyor, Cumhuriyet’in değerlerine değerler katmaya çabalayan TİP’i, DİSK’i seviyor, TÖS’lü olmak hayaliyle büyüyorduk. 

Gazi Eğitim

1969’da girdiğim Gazi Eğitim Enstitüsü Türkçe Bölümü’nde birçok okuldaşım gibi aklımın ve tutuşmaya başlayan sevdamın özgürleştiğini de biliyorum. O özgür sevda idi 1960’lı yılların sonundaki yükseköğrenim gençliğinin tarihimize damga vuran direnişini yaratan.

Gazi’deki Adalet Odyak, Adnan Binyazar, Ali İhsan Beyhan, Cahit Kınay, Cavit Binbaşıoğlu, Celal Şengör, Emin Özdemir, İbrahim Olgun, İhsan Öğüş, Kemal Demiray, M. Adem Solak, Mehmet Aydın, Mehmet Deligönül, Mehmet Tuğrul, Muzaffer Gürses, Orhan Çaplı, Orhan Ural, Oya Adalı, Şükrü Kurgan, Turan Alptekin bizi biz yapan öğretmenlerdi.

İki örnek öğretmen

Maraş Öğretmen Okulu’nda öğretmenlik yapan Nadir Dönmez, stajdaki öğretmen adaylarını denetlemeye gittiğinde bir köylü kadının “Öğretmenlerin öğretmeni geliyor!” diye bağırdığını anlattı. 

2020’de “Günler ölüm haberleriyle” geldi. Yılın son günlerinde kaybettiğimiz Faruk Sükan Pamukpınar, Tokat, Hüseyin Seçmen İvriz, Gönen öğretmen okullarında devrimlerin savunucusu kuşakları yetiştiren öğretmenlerimizdi.

Umutla dolmamızı sağlayan öğretmenlerimizdendi onlar, öğretmenlerin öğretmenleri idi.

O öğretmenleri Cumhuriyetin ilk kuşakları yetiştirmişti müthiş bir inançla, vicdanla, umutla.

Şimdi bu inancı, vicdanın, umudun yitirilmesidir bizi asıl kahreden.

***

İnsanlığın yarısı kadına yönelik cinayetlerin, eşitsizliğin, insanlığın sağaltıcısı sağlık çalışanlarına duyarsızlığın, emek sömürüsünün, doğayı katlederek virüsleri düşman kılmanın, laiklik temelli topluma düşmanlığın son bulması özlemiyle 2021’de umut hâlâ insanda, insanlaşmada...