“Ben Atatürkçüyüm.
Ben Cumhuriyetçiyim.
Ben laikim.
Ben anti-emperyalistim.
Ben tam bağımsız
Türkiye’den yanayım.
Ben özgürlükçüyüm.
Ben insan hakları
savunucusuyum.
Ben terörün karşısındayım.
Ben yobazların,
vurguncuların,
çıkarcıların
düşmanıyım.”
Kim diyor bunları? Türkiye günden güne gerileme çıkmazına itilirken hangi yürekli adam?
Böyleleri var mı? Hâlâ aramızda mı? Nerdeler?
Ortalıkta öyleleri görülmüyor!
“Ben”li söyleşiyi kim söylüyor? Sen mi? O mu?
Nerde o?
Gizlendi mi korkudan? Kim olduğunu yazacağım diye?
Yirmi birinci yüzyılın mart ayındayız. Oku gazeteleri, yeni çıkan kitapları... Nerde o değişik sesi çıkarabilecek kişi?
Biri vardı, yıllardır yok!..
Konuşamaz, yazamaz, söyleşemez.
Onu yok ettiler. Öyle biri yaşamasın daha iyi dediler. Kötü örnek oluyordu gençlerimize. Yanlış yola çağırıyordu. Ortada dosdoğru yol varken!
Uğur Mumcu’dur yine yaşayan, yaşayacak olan. Uğur Mumcu yok edilemez. Mumcu’lar bir değildir, çoktur, sayısızdır, silahla, bombayla yok edilemezler.
Uğur Mumcu bir bombayla paramparça edildi. Ama yaşıyor daha, konuşuyor, söyleşiyor, yazıyor. Soluğu çıktıkça bağırıyor. Heyy, insanoğlu uyan uyan...
Laik olmak, cumhuriyetçi olmak, bağımsız bir Türkiye’den yana olmak... Türkiye’nin bağımsızlığını son nefesine kadar savunmak... Yeniden yaratmak gerektiğinde!
Uğur Mumcu’yla resimlerde birlikteyiz. Gerçek yaşamda da yan yanayız. Ölümsüzlere yok olmak diye bir şey yoktur.
“Ben insan hakları savunucusuyum. Ben yobazların karşısındayım. Ben Atatürkçüyüm.” Yalnız bu yeter... Mustafa Kemal Atatürkçülük yaşamda tek güç.
Yok edilmeye çalışılsa da boş. Bugün de yarın da gelecekte de...