\n

Bir gün daha geçti gitti...

Bir daha ele geçirmek olanaksız...

Öteki günler geceler gibi...

Sen masa başında, elinde kalem bekliyorsun.

Neyi, niçin?

Yanıtsız sorular öyle çok ki!..

Yerli mi yersiz mi bu tür düşünceler? Nedense hep bu yaşları bekler!

Neyi?

Hiçbir şey düşünmeden anlamak olur mu?

Günler, geceler, haftalar, aylar geçecek sen bekleyeceksin!.. Gelecek mi o? Bekle babam bekle! Neyi beklersen gelmez de başka şeyler dökülür ortaya...

Öyle çok düşünmeye gelmez. Kopar bir yerinden kafanın içi... O ayrı bir dünyadır. Sözlerindir en canlı yerin. Bilmem biz gözlerle mi düşünürüz? Öyle gelir, gözler olmasa düşünme de olmaz! Gözlerdir kendi başına büyük bir güç olan... Bakışlar, onun silahıdır. En zor koşullarda bile yardımcın, gerçek dostun. Kimi zaman öyledir, insanın tek bir dostudur gözler, bakışlar.

Alır seni kendi dışındaki bir dünyaya götürür. İlk kez tek başınasındır, bakışların, duyuşların, görüşlerin hep, onun emrindedir. Nasıl yorumlamak gerek gözleri göremeyenlerin duyarlıklarını. Bilmeliyiz ki onlar bizlerden daha çok görürler. İç dünyaları aydınlıktır. Gözler ne işe yarar o zaman? Aydınlık yaratmak gücü gözleri hiç görmeyenlerdedir. Yaşarlar, ama söylemezler. Doğanın çektirdiği acılar insanı oyalamak içindir. Gözlükler, onlar da olmasa ne yapardık? Belki iç dünyamızı çok daha güçlü yaşardık.

Bir gün, bir gece, derken bütün bir ömür. Yılların birikimi bir dağdır. İçimizde taşırız. Yettiğimiz kadar ona canlılık veririz. Böylece kendimizi kandırırız. Bir insan yaşamı boyunca hep mi kendini aldatır? Bu dünyaya hep yanılmak, aldanmak için mi geldik diye sormak gelir, sorulmaz. O doğa her şeye egemendir. Ne var ki sözcüklerle başa çıkamaz. Bağımsız yaratıklardır sözcükler, sözcükler... Çoğuldur kişi. Dün başka bugün başka... Bunu önceden bilemiyoruz. Yaşamın sonunda mı?

O da bilinmez...

Varsın sözcükler yaşasın. Bizler olmasa da. Bizden sonrası için...